Zeist: één groot terras waar de zon altijd schijnt

1 november 2018
tekst en foto: Arend Postma

Ik heb geen hobby’s, maar als ik er toch een zou moeten hebben dan is het observeren. De hele dag vanaf het terras met een koffie of een bier naar het autoverkeer, fietsers en wandelaars kijken en dan ook nog een mening hebben. Daarmee komt de essentie van het dagelijkse leven een stuk dichterbij want niets is wat het lijkt en het grootste gedeelte speelt zich onder water af. De locatie van het terras speelt niet echt een rol maar kan wel enigszins invloed op de geestesgesteldheid hebben.

Ik kan het natuurlijk wel iets minder spannend treffen, want vanaf het terras van een snackbar in de Noordoostpolder is de dynamiek van het langskomend verkeer anders dan vanaf het terras van café De Zeepost tegenover Amsterdam CS.

In de Noordoostpolder is het verkeer gewoon anders dan in Amsterdam. Tractoren met wagens vol uien scheuren voorbij en laten een geur achter die overal over de velden met daartussen de kaarsrechte lanen terugkomt. In de verte produceren windmolens megawatts en bepalen ze de horizon. Daar valt weinig over te filosoferen en iets groots van te maken want het is de werkelijkheid in onversneden vorm.

Dat er mislukte oogsten bestaan is bekend evenals overvloedige die grotendeels doorgedraaid moeten worden. Boeren zijn gewoon overgeleverd aan de grillen van het klimaat en de markt, het brengt ze tot wanhoop en jaagt sommigen de dood in aan de hoogste boom. Dat is voor de buitenstaander het niet zichtbare leed dat in de trotse megagrote landbouwbedrijven tussen de uitgestrekte akkers heerst - ogenschijnlijke onaantastbaarheid maakt kwetsbaarheid onzichtbaar. En natuurlijk zie ik dat ook niet vanaf een terras achter een formicatafel met een blikje bier.         

Als gewone Nederlandse provinciestad heeft Zeist niet echt het aanzicht van een metropool met ver voor zich uitgeworpen schaduwen van wolkenkrabbers - ik vrees dat dat ook niet haar ambitie is en dat dus ook nooit gebeuren zal. Wel jammer, want je kunt er doeltreffend een bepaald deel van het woningtekort mee oplossen. Op een bepaalde manier vindt Zeist het wel goed om comfortabel ingesloten te liggen tussen de, voor Nederlandse begrippen, grote steden Utrecht en Amersfoort en aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug. Bijvangst van deze positie is dat het door een succesvolle metamorfose één groot terras met horeca geworden is. Dat betekent: de hele dag in de zon zitten en van het leven genieten - het gaat mij te ver om dit de nieuwe seniorencultuur te noemen maar de waarheid is niet echt ver weg.    

Mijn vriendin en ik volgen als een zonnebloem de zon en leven alsof elke dag de laatste is. Zodoende bevinden wij ons nu door de stand van de zon in C’est Bon XL aan de Hogeweg en kijken naar de lage zon en de herfst die steeds dichterbij komt.  

De stroom voorbijgangers blijft maar doorgaan en is met al zijn gezichten een afspiegeling van de wereldbevolking. Elk gezicht is waar: dat van een afschuwelijke oorlog en dat van een mooie carrière in de financiële sector.

Dit is wel een ode aan het dagelijkse leven in Zeist met zijn schitterende werkelijkheid voor senioren.