‘aModoMio’ (My way)

Winkelcentrum Kerckebosch  – ‘aModoMio’ (My way)

1 april 2018
Tekst en foto: Arend Postma

De culinair recensent van het Zeistermagazine had mij voor zijn recensie uitgenodigd voor een lunch in een restaurant in Zeist en vroeg of ik een idee had waar. Het eerste dat bij mij opkwam was: ‘aModoMio’. Dat was een Italiaans restaurant op de Princes Marijkelaan bij mij in de buurt. Was!, want het is al weer een paar maanden gesloten.

De dag voor we zouden lunchen belde hij om te zeggen dat ‘aModoMio’ niet doorging, want het was dicht. Hij kreeg voor reservering de eigenaar aan de lijn en die had met zijn zware stem en met een brok in de keel gezegd: ‘I am bankrupt!’ Hij zei: ‘Ik voelde de teleurstelling, machteloosheid en woede in zijn stem en die ging mij door merg en been’.

Toen ik dit hoorde leek het alsof ik door de grond zakte en het bevestigde mijn vermoeden dat ik de week daarvoor al had: dit is méér dan vandaag gesloten.

Dit raakte mij diep, want het restaurant paste precies in mijn beeld van hoe de restaurantcultuur in Zeist zou moeten zijn: laagdrempelig, hoge kwaliteit, betaalbaar en diep in de poriën van Zeist en zijn Zeister bossen. En niet van die brave restaurants die elkaar na-apen met één blaadje sla, een druppel rode biet en een lijntje boerenkool plus een enorm wijnglas met een minimale bodem wijn en dat allemaal voor de hoofdprijs.

De eerste keer dat mijn vriendin en ik bij ‘aModoMio’ gingen eten was de ontvangst overrompelend want voor we iets konden zeggen stroomde de prosecco letterlijk over de tafel. De gastheer, tevens kok en eigenaar, was een Italiaanse Kiwi die door de ongereptheid van het Noordereiland in Nieuw Zeeland en het temperament van een Italiaan alleen maar authentiek was.   

Mijn idee dat Italianen altijd ruzie maken als ze een normaal gesprek voeren was redelijk onwrikbaar maar niet terecht. De eigenaar stortte vol enthousiasme zijn ideeën, over Italiaans eten en over hoe de wereld eruit zou moeten zien, in een spraakwaterval over ons uit.

Dan in een moment: ‘Carnivore, vegetarian, lacto or vegan? No problem, it is all about quality and I know what good is for you!’ Door zijn eigenzinnigheid heen rook ik de alcohol en sigarettenrook. Hij vervolgde: ‘Do you know what ‘aModoMio’ means?’

Ons Italiaans was beperkt en hij vervolgde met: ‘My way!’ en kijkt ons triomfantelijk aan. Ik zie Mio en Modo voor mij en begrijp het. Maar dit was niet de ‘My way’ van Frank Sinatra. Dit was niet de braafheid van de Zeistenaar die vroeger liever Toon Hermans in het theater zag dan Neerlands hoop van Freek de Jonge en Bram Vermeulen. Dit was de ‘My way’ van Herman Brood zoals ik die ooit in de vaagheid van een slechte webcam in het nachtleven van Rotterdam tegenkwam.

Met het voorgerecht begreep ik hem en na het desert was ik overtuigd: Dit was geen pizzeria of een sterrenrestaurant. Dit was gewoon een eenvoudig restaurant maar wel met de beste keuken van Zeist en de rekening was verontrustend laag.

Toen we weer buiten stonden keek ik achterom naar het helverlichte restaurant waar twee mensen aan een tafel naar een lege fles wijn zaten te kijken – een leegte die de werkelijkheid niet zou misstaan.

Toen verheugde ik mij er al op om in de zomer op het terras van ‘aModoMio’ de zon onder te zien gaan met een glas sprankelende prosecco – helaas zal dat nooit gebeuren. Ik vind het droevig dat echte en oprechte restaurants in Zeist geen bestaanrecht lijken te hebben.