Coronatijd

29 september 2021
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay

Zolang je maar niet te veel van het leven verwacht, viel er met die Corona eigenlijk best te leven. Sterker nog, hij had zich gedurende deze pandemie niets meer of minder gevoeld, in wat voor opzicht dan ook. En zeker niet ongelukkig.

Hij was elke werkdag zonder wekker opgestaan, had voor zichzelf ontbijt gemaakt, en met de poes op schoot de ochtendkrant gelezen. Daarna had hij zich afgezonderd in de logeerkamer, waar hij zijn provisorische werkkamer had ingericht. Zijn computer standaard om negen uur ingeschakeld. En aan het eind van de middag, klokslag vijf uur, weer uitgeschakeld.

En eerlijk gezegd, was hem dat prima bevallen. Want zonder het rumoer van de werkvloer, de zinloze praatjes met collega’s, en de vele loopjes naar het koffieapparaat, had hij in alle rust en gedisciplineerd zijn werk kunnen doen. Hij was er zelfs in geslaagd enkele achterstanden en dossiers weg te werken die zogezegd al tijden ‘op de plank’ lagen.

Daarom had hij voor het eerst sinds jaren, na afloop van zo’n productieve dag, weer eens een tevreden en voldaan gevoel over zijn werkprestatie. En vond hij het niet meer dan terecht dat zijn salaris, ook in Coronatijd, en zonder dat hij daarvoor naar zijn werk hoefde, elke maand netjes tot op de cent werd uitbetaald.

Maar nu was het schijnbaar gedaan met die Corona. En had zijn leidinggevende, tijdens de laatste Zoom-bijeenkomst, erop aangedrongen, dat het toch echt hoog tijd was dat iedereen weer op kantoor verscheen. Dat was toch echt beter voor de teamspirit en de werksfeer, zei hij met overtuiging en een grote glimlach.

Dus was deze herfstige maandagochtend een ochtend alsof er nooit Corona was geweest. Eigenlijk een ochtend zoals alle anderen in de pre-Coronatijd. Met de wekker op precies dezelfde tijd. Dezelfde werkkleding en schoenen. Dezelfde muesli, dezelfde vruchtenthee, even lang roeren, en ongeveer hetzelfde aantal suikerkorrels die ronddwarrelden in het theeglas. Hetzelfde aantal boterhammen in dezelfde rode lunch box. Dezelfde jas en das. Hetzelfde loopje naar de bushalte, met even grote passen, en zonder oponthoud.

En toch, hoe vreemd het ook klinkt, en hoe verbaasd hij ook was, had hij deze ochtend, voor het eerst in zijn werkzame leven, de bus gemist. Zag hem in de verte nog net de hoek omrijden.

Berustend nam hij plaats op een houten bankje op het Busstation van Zeist, keek bedenkelijk om zich heen, en vroeg zich af of het inderdaad zo was dat die oude tijd van voor Corona weer gewoon zou terugkeren. Of dat wij, zoals weer anderen beweren, toch net een iets andere tijd tegemoet gaan.