1 november 2019
tekst en foto: Ruud Vermaase

De fysiotherapeut kan zijn ongeloof niet verbergen bij het bestuderen van het filmpje over mijn tred. Even daarvoor heb ik door de gang van de fysiopraktijk van Van Tongeren gelopen terwijl een geavanceerde camera laag over de grond mijn stappen secuur vastlegt om nieuwe inlegzooltjes aan te meten.

Met een diepe frons analyseert hij mijn voeten. “Kijk je landt met de buitenkant van je hak…” Dat klopt, want mijn schoenen zijn binnen de kortste keren altijd aan die kant helemaal afgesleten. Ik durf al haast niet meer naar de schoenmaker op de Torenlaan te gaan. Altijd tikt hij mij op de vingers dat ik eerder moet langskomen. “Nu moet ik ook je hak vervangen in plaats van alleen het zooltje,” is zijn weinig commerciële advies.

“… En kijk, na het afwikkelen van je voet gebruik je je rechter grote teen helemáál niet, de linker een beetje...” Zorgelijk kijk ik met hem mee. Ik wist het natuurlijk wel. Zelfs mijn moeder zei vroeger al plagerig dat ze aan mijn zolen kon zien dat de aarde rond is. “Maar dan moeten ze aan de binnenkant versleten zijn,” verdedigde ik mij.

Als we met de honden door het bos lopen, houden A. en ik altijd een wedstrijdje. Hardop tellen we het aantal keren dat we struikelen over een boomstronk of een steen. Steevast verlies ik dat wedstrijdje met dubbele cijfers. “Loop dan ook normaal”, adviseert ze mij geërgerd.

“Helpen nieuwe zooltjes dan nog wel?”, vraag ik ongerust. Een nieuwe looptechniek aanleren, lukt natuurlijk nooit meer. De vraag stellen of ik wel mag blijven sporten durf ik al helemaal niet te stellen.

Hij klikt het filmpje weg en start de opnames van hoe ik ren. Door de gang heb ik namelijk ook nog een paar keer op en neer gerend terwijl wachtende patiënten (louter vrouwen, dat ook nog) over hun telefoon of tijdschrift heen naar mij loeren. Zo soepel mogelijk (denk ik) en zonder gehijg (denk ik) voltooi ik nerveus mijn baantjes.

De fysio tikt op het scherm en leunt achterover. Als ik ren, blijkt mijn voortbewegen bij toverslag perfect. Beeldje voor beeldje wijst hij hoe prachtig mijn tred is. “En kijk!” Hij zet het beeld stil. “Zie je dat!” Ik hou mijn adem in en blijf gebiologeerd naar het scherm kijken. “Een zweefmomentje!”

Inderdaad hang ik volledig in de lucht. Oké er past geen roman van Peter Buwalda tussen, niet eens CD-hoesje, maar toch zeker wél een euromuntje. Glunderend kijkt hij mij aan en slaat mij hard op mijn schouder. “Kicken hé!”

Mijn ogen dwalen weer naar het scherm. “Kicken”, Ik kan mijn ogen niet los krijgen van het zweefmoment. “Kicken…”

Volgende bijdrage: Iemand moet het doen