De vervuiler is onzichtbaar

1 december 2018
tekst en foto: Arend Postma

Vroeger was een boef in een film of strip te herkennen aan een wrat op de neus en een zwart masker, maar dat is nu niet meer zo – hij loopt nu in een pak met stropdas of rijdt op een Harley-Davidson.

Zo is het ook met de vervuiler van tegenwoordig want dat is een slimme scholier die, als hij groot is, spijt heeft van zijn stoere, vervuilende gedrag in zijn jeugd. En dan is er de CEO die door aandeelhouders gedwongen wordt de andere kant uit te kijken om zo een land met bossen, meren en rivieren moeiteloos de gifdood in te storten. Maar de meest onzichtbare vervuiler is wel de keurige burger annex fatsoensrakker die door zijn gladde ongrijpbaarheid intrigeert.

Behalve de mens loopt, kruipt, zwemt of vliegt er geen wezen op de aarde dat in staat is een leeg Red Bull blikje of de verpakking van een frikandelbroodje te bedenken.    

Het in bezit hebben van afval in de vorm van lege verpakking of resten van drugsproductie kan iemand in een toestand van totale ontreddering brengen, want hij moet er toch vanaf. Op de daarvoor bestemde plaatsen is geen probleem want hergebruik is het toverwoord. Maar als er op een gegeven moment geen andere mogelijkheid voor handen is dan blijft er weinig anders over dan de weerloze natuur. De aanblik daarvan brengt dan wel het slechtste in de mens naar boven, hij kijkt schichtig om zich heen, want hij kan gezien worden.

Dan hebben ze het in Eindhoven en Nijmegen nog netjes opgelost. Want daar wordt chemisch drugsafval keurig in een bestelbusje in de woonwijk geparkeerd en indien noodzakelijk netjes in brand gestoken.

Op mijn Anna Paulownalaan met zijn tweehonderd appartementen zijn een aantal groene en ondergrondse containers en daar moeten wij het als bewoners mee doen. Voor sommigen is het best een opgave om zich aan de geschreven en ongeschreven regels te houden, maar dat hoort ook wel een beetje bij tweehonderd appartementen met zoveel verschillende mensen.

Als het gaat schemeren stopt er een, voor de Anna Paulownalaan, onbekende auto. De chauffeur begint vlug de inhoud van de kofferbak in de struiken achter de ondergrondse containers te dumpen want hij heeft geen pas en is natuurlijk niet van plan voor zijn afval betalen. Intussen kijkt hij om zich heen of hij niet gezien wordt, want zelfs onder de radar ben je tegenwoordig niet meer veilig. 

Dan denk ik: ‘Daar heb je een bewoner van een onder architectuur gebouwde woning en een gazon als een biljartlaken uit een keurige buurt in Zeist.’

En, natuurlijk, die denkt en hoopt daarmee dat hij, door zijn correctheid en fatsoen, over een perfect alibi beschikt en zo nooit in verband met ordinaire vuilstort gebracht zal worden.

Wanneer mijn vriendin langs Katholieke Scholengemeenschap De Breul richting de Bunzinglaan loopt, komt ze langs een bankje waar scholieren zich verzameld hebben - de geur van Red Bull is adembenemend. De lege blikjes en verpakkingen van frikandelbroodjes liggen over de grond verspreid en zeker niet in de bijbehorende afvalbak. Als ze vraagt wie ze daar op de grond gegooid heeft, heeft niemand het gedaan. Wel meent ze de nog piepjonge gezichten van een Pechtold, Rutte, Asscher, Buma en Segers te bespeuren - ze kijken brutaal naar de toekomst om er ooit politiek in te bedrijven.