De negende

1 maart  2017 
tekst: Ruud Vermaase, foto: Pixabay
 

Humeurig stel ik altijd dat muziek* pas is begonnen op 5 oktober 1962. Mensen die mij mee willen lokken naar een rokerige jazzkroeg of een deftige zaal waar je stil moet luisteren naar een strijkje, kunnen iets in die geest van mij verwachten. Maar je wordt ouder en wil wel eens gek doen. Zo start het op een hockeyloze zondagmiddag. Een vermaard Frans orkest speelt de 8e en 9e symfonie van Beethoven en om kenners meteen af te weren, ja dit is classic light. Maar om nu meteen met een droefgeestige Schubert te beginnen of een bombastische eindeloze Wagner, is wat heavy. Als je begint met roken, doe je dat met een voorzichtig Marlborootje en niet meteen een slof Gauloises.

Op het kaartje staat dat je al een uur eerder mag komen om een uitleg van het concert te krijgen. Dat is wel erg voor kneusjes. Wie weet niet dat Beethoven zijn 9e nooit zelf heeft kunnen horen vanwege zijn doofheid? En los daarvan kon ik dan toch nog even een voetbalwedstrijd op Fox uitkijken.

Dit speelt echter allemaal slechts een bijrol in deze column. In de pauze kun je een glaasje jus of rode of witte wijn nemen, maar ik heb meer zin in zo’n grote kelk Belgisch bier. “Dat is niet inclusief, mijnheer”, waarschuwt het meisje, ik laat mij natuurlijk niet kennen en tik achteloos 5 euro af.

Als ik met mijn volle glas na de pauze weer mijn plekje zoek, doet mijn buurvrouw een verschrikte uitroep: “Och, dat mag helemaal niet.” Betrapt kijk ik om mij heen, maar er komt mij niemand op de vingers tikken. En een glas Belgisch bier hik je niet in een teug weg. Als het niet moet…

De 9e vangt aan met een vol glas in mijn hand, zodat ik het rustig nippend kan wegdrinken. Dacht ik. De vrouw naast mij krijgt een verschrikkelijke hoestbui. Dat is het allerergste wat je kan overkomen bij klassieke muziek, zoveel weet ik er ook wel weer van. Ze duwt haar gezicht helemaal in haar sjaal, tevergeefs. Haar hoofd loopt paars aan. Ik tik haar aan en laat haar mijn glas zien. “Nee”, wimpelt ze nog even af: “u hebt nog maar een paar slokken.” Ik beweeg mijn glas nog een keer en ze pakt het met twee handen aan. Na een voorzichtig slokje wil ze het weer teruggeven, maar een opkomende hoest doet haar besluiten mijn glas, mijn kelk, mijn bier, ad fundum weg te drinken.
Het hele Alle Menschen werden Brüder, blijft ze in mijn arm knijpen.
”Bedankt. Bedankt”, snikt ze tot de allerlaatste klanken, het publiek oprijst en daverend applaudisseert.
 

Voor de cultuurbarbaren: * op 5 oktober 1962 kwam in Engeland de eerste single van The Beatles uit.