Een boekenbon voor een man

18 september 2021
tekst en foto: Arend Postma

Behalve dat je er terecht kunt voor tijdschriften, boeken, een boekenbon, kantoorartikelen, rookwaren, een prijswinnend lot en een nieuwe batterij voor het horloge is Vivant Kerckebosch een PostNL-punt.

Ik vind een PostNL-punt of een afhaalpunt van een andere pakketdienst een redelijk sympathiek fenomeen in het luchtruim van de alom aanwezige platformeconomie.

Die platformeconomie gaat van misstanden in distributiecentra, leegstand in de winkelstraten tot de op communistische leest geschoeide deeleconomie met kapitalistische trekjes, want deelnemers worden tot op het bot tegen elkaar uitgespeeld. Of het nu om een klusje van een uur gaat om het hoofd net iets meer boven water te houden of het restaurant dat een nóg groter deel van zijn omzet bij het platform moet inleveren om zo vindbaar op internet te blijven. Maar ook gerenommeerde èn obscure databedrijven die continue al jouw persoonlijke en dagelijkse gegevens aan het verzamelen zijn. We zijn allemaal overgeleverd aan de grillen van een bloeddorstig, empathisch monster en voor niets gaat de zon onder: de marktwerking en monopolies.

In combinatie met track & trace houden de afhaalpunten mij met beide benen op de grond, zelfs een stukje dieper in de klei.

Tijdens de wandeling erheen maak ik mijzelf wijs dat ik goed bezig ben: want even snel langs de glascontainer, een flinke dosis vitamine D scoren plus beweging als tegengif van de lamlendigheid van een hele dag achter mijn laptop zitten. Deze lamlendigheid, veroorzaakt door verveling, schrijfblokkades, isolement en tunnelvisie, vormt een omstandigheid die mijn psychische gesteldheid er niet fraaier op maakt – de zombie in mij is nooit ver weg.

Als ik vanuit mijn werkkamer de kluwen van dubbel geparkeerde voertuigen van koeriers- en pakketdiensten plus een leger van maaltijdbezorgers in de straat zie, twijfel ik weleens en denk: ‘Waar ben ik nou helemaal mee bezig? Zo’n pakketje bij een afhaalpunt ophalen, is dat niet een druppel op een gloeiende plaat en dweilen met de kraan open?’

‘Een druppel op een gloeiende plaat’, is een gezegde dat als een rode draad door mijn leven loopt. Want als ik een dag geen vlees eet, een keer niet een leeg bierblikje op de grond gooi of een mondkapje in de berm dan is dat toch mooi meegenomen.   

Na verwerking van de QR-code en enig zoekwerk in de PostNL stapel neem ik bij Vivant Kerckebosch het door mij bestelde pakje in ontvangst. Vlak voor ik de winkel verlaat hoor ik de volgende klant, een mevrouw, nog net vragen: ‘Verkoopt u ook boekenbonnen voor mannen?’

Weer buiten blijft die vraag mij intrigeren, want volgens mij is die vraag op zijn minst heel hard vloeken in de kerk van de woke-beweging. Boeiend, maar ik verdiep mij toch meer in de handhaving, want hoe zal dat gaan? Ik kan geen boek bedenken dat alleen door vrouwen of alleen door mannen gekocht mag worden. Gaat een boekverkoper, als een boek niet op de lijst van boekenbonnen voor mannen voorkomt, weigeren en daarna handhaving erbij halen? Of voor vrouwen of voor welke gender dan ook? Waarschijnlijk zal ik nooit te weten komen hoe de vraag in de winkel afgehandeld is.

Tot ik een paar weken later bij Vivant Kerckebosch kom om de batterij van mijn horloge te laten vervangen. Daar vraag ik de eigenaar hoe dat eigenlijk zit met die boekenbon voor mannen. Hij zegt: ‘Heel eenvoudig: voor mannen gaat die in een blauwe enveloppe, maar we kunnen er elke gewenste kleur omheen doen.’