De waarde van georganiseerde solidariteit (2)

12 november 2021

tekst: Henny Fokkema; illustratie: Pixabay

 

De levenslange epidemie

 

Wat doen we met de doden

van onbekende oorsprong

staat er iemand bij hen stil

leest er iemand hun namen voor

wat doen we met de mensen

zonder beschutting

vangt er iemand nog hun blik

zegt er iemand dat ze veilig zijn

wat doen we met de mensen

zonder verblijfsvergunning

slapen ze nu nog met hun ogen dicht

nu hun toevluchtsoord ook op mijnen ligt

wat doen we met de tentenkampen

wij haast niet met twee

en zij met tien tezamen

wat doen we met de leegstaande gebouwen

zijn ze te min om er te gaan wonen

er staan hier zoveel handen

voor hen klaar

wat doen we met de gezinnen zonder loon

mogen zij ook een maand hun huur laten vallen, hun leningen verlichten

Wat doen we met de jongen

en zijn onvertelde schaamte

nu hij in geen internetcafé

zijn huiswerk maken kan

wat doen we met het onderwijs

dat nu van school naar binnenshuis

de dagen overhoop haalt

wat doen we met het evenwicht

dat ook hiervoor al langer uit balans was

Wat doen we met het poetspersoneel

dat gangen en kamers boent

alsof hun leven ervan af hangt

wat doen we met de zorg

die al jaren schreeuwt om ademruimte

wat doen we nu ze breken

onder dit machteloos gebeuren

wat doen we nu met hen die met

meer werk minder overhouden

op het einde van de maand.

Wat doen we nu we zien

dat we allemaal even kwetsbaar zijn

en dat dit voor even is

en voor hen voor het leven is.

Amina Belôrf

“Wat doen we in Zeist?” dacht ik naar aanleiding van het actuele, indrukwekkende gedicht van de jonge, Belgische dichter Amina Belôrf.  Op 26 oktober keek en luisterde ik naar het debat van de Zeister gemeenteraad over de begroting voor 2022. De eerste spreker van deze algemene beschouwingen was Walter van Dijk, fractievoorzitter van de VVD, de grootste partij in Zeist.  Hij sprak zijn waardering uit over het voorstel om de hondenbelasting niet opnieuw in te voeren. Na enkele opmerkingen over de ouderen- en jeugdzorg pleitte de fractievoorzitter van de VVD er vervolgens uitvoerig voor om het minimabeleid in Zeist aan te passen, onder andere omdat er veel vacatures zijn in het midden- en kleinbedrijf en de ‘gunstige’ regelingen in Zeist mensen ervan af zouden houden om aan het werk te gaan.  Het concrete VVD-voorstel luidt dat de norm om voor vergoedingen in aanmerkingen te komen in Zeist terug moet naar 110% van de bijstandsnorm in plaats van de huidige regeling van 130% van de bijstandsnorm, die veelal ook in de ons omringende gemeenten wordt gehanteerd.

Toen zijn betoog verder ging over de maatschappelijke opgave om politieke keuzes te maken, vroeg ik me opnieuw af: wat doen we in Zeist, een dorp waar de meerderheid van de inwoners het heel goed heeft, dus niet of nooit een beroep hoeft te doen op de bijstand of regelingen, en waar een aanzienlijke minderheid van de inwoners door omstandigheden moet leven op of net iets boven het bijstandsniveau?

Het directe antwoord komt niet bovendrijven. Maar het is wel jammer dat het voorstel om het minimabeleid naar beneden aan te passen zo duidelijk uitgaat van de vooropgestelde gedachte dat mensen die gebruik moeten maken van de bijstand en regelingen zonder een financiële prikkel niet aan het werk zouden willen gaan en dat de VVD met dit voorstel voorbijgaat aan het solidariteitsbeginsel: de collectieve zorg voor bestaanszekerheid en een goed leven voor iedereen.   

Wat doen we in Zeist? Laten we hopen dat bij de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen in maart van volgend jaar mensen stemmen op een partij die de georganiseerde solidariteit hoog in het vaandel heeft en houdt. Wat zouden we met elkaar een mooi dorp kunnen zijn, als we onze politieke keuzes zo zouden maken dat in Zeist iedereen die dat nodig heeft beschut wordt voor een levenslange epidemie.