Buikoperatie in repaircafé!

1 januari 2018
tekst en foto’s: Roel van Nieuwstadt

In een doorsnee Zeister repaircafé wordt gewerkt door (gemiddeld) 50-plussers die over het algemeen een behoorlijke elektrotechnische bagage hebben. Watertandend wordt uitgekeken naar defecte elektronica waar de vervanging van een lekkende condensator of een thermische zekering het apparaat in kwestie weer als vanouds laat werken. En geef toe, technisch jargon klinkt toch gewoon lekker?

Maar wat doe je als er op een regenachtige zaterdagmorgen een jong stel binnenkomt met een zwijgzame Ferbie? Om te beginnen klit iedereen rond het pluizige speelgoed want ook al ben je stoer, je laat toch even je belangstelling zien. Het verhaal was suggestief; na een aantal keren haperend en krakend geluid was het wezentje sprakeloos geworden. De eigenaren zelf vermoeden een defecte stemband en hadden al bij de onderdelenhandel een transplantatie-onderdeel gekocht.

Toen er een reparateur moest worden aangewezen was het team éénsgezind: dat was een klusje voor de dierenarts! We hebben er een operatief feestje van gemaakt. Zo’n Ferbie zit bliksems goed ingepakt dus het was even speuren naar de juiste plek voor een incisie zonder de onderliggende sensoren en verbindingen te beschadigen. De jonge ouders keken mee met een intentie passend bij een echte operatie en alsof het echt pijn kon doen. Oh, is die snee niet te lang? Het komt toch wel goed? Ze waren reuze trots toen ik bevestigde dat hun diagnose correct was: het ingebouwde luidsprekertje was kapot. Het was nog even een klus om het onderdeel vrij te prepareren maar toen de nieuwe luidspreker er in zat begon Ferbie prompt te spreken tot algemene hilariteit. Nadat alle onderdelen weer op hun plek waren gemonteerd, restte alleen nog het hechten van de huid maar die eer wilde de bazin aan zichzelf houden.

Zo werd het een typisch voorbeeld van een repaircafé actie: je doet het samen zodat de eigenaar het de volgende keer misschien zelf kan doen. Want weggooien is zonde, en spullen weer aan de prat krijgen is dus duurzaam. Uiteraard toonde ik me als dierenarts mild teleurgesteld dat men geen vertrouwen had in mijn hechttechniek en toen kwam (hoe toepasselijk) de aap uit de mouw: ze dachten dat we een grapje hadden gemaakt over mijn beroep! Want wat doet een dierenarts nou bij een repaircafe? Ik heb het uitgelegd: zowel in een repaircafe als in de praktijk doet het baasje het woord voor de patiënt, men wil graag vandaag een diagnose én liefst ook nog een ingreep. We waren het roerend met elkaar eens: eigenlijk moet ieder repaircafé een dierenarts onder de vrijwilligers hebben.

Een jaar later kwam de vrouw van het stel met een defect apparaat. Terwijl één van de collega’s zijn kunstje vertoonde herkende ze mij aan het andere eind van de ruimte en zei glunderend: hij doet het nog steeds, dokter, hij heeft geen moment meer zijn mond gehouden!