21 augustus 2022
tekst en foto: René Scheffer
Wat heb ik weer genoten van al die vakantieplaatjes op Facebook uit vooral Europa. Nee, vakantiekaarten krijgen we nog zelden. Vaak staat men op een camping. Ik geniet van de compositie van het campingtafereel. Wat staat er op tafel? Vaak wijn. Wat eten ze? Hoe blij kijkt men en wat zijn de daguitstapjes? Soms verrast men mij. Zij? Dat had ik niet gedacht, zoveel energie en culturele interesse. En dan het commentaar van anderen: “Genieten!”, “Wijntje erbij”, “Bofkonten”. Ik blijf er te lang in hangen, kom er niet uit.
Zelf kampeer ik niet. Teveel gedoe. Ik hou niet van gedoe en ben te onhandig. Daarnaast vrees ik voor ongewenste aanloop. Het zal je maar gebeuren, je tent staat en je drinkt een glas wijn en de buren nodigen je uit. Je komt er niet weg en ze stellen voor samen bij het campingterras te gaan eten. Ze vertellen over hun plannen voor een uitstapje de volgende dag. “Misschien is het leuk als jullie….”. De gedachte alleen al bezorgt me buikpijn. Ik ben niet bot genoeg en eerder geneigd voorzichtig ja te zeggen en dan te mummelen “maar overmorgen trekken we toch verder”. Nee, dan liever een vakantiehuisje.
Toch hou ik wel van het “voor de tent zitten”. De mensen bekijken, een korte groet en vriendelijke blik. Ondertussen met echtgenote smoezen: “Die twee, vorig jaar was ‘ie toch met een ander? Of is het zijn zus?” Zitten, wachten, kijken. Dat kan ik als geen ander en heb er zelfs mijn beroep (examensurveillant) van gemaakt. Maar we hebben geen tent en staan niet op een camping.
Inmiddels heb ik er wat op gevonden, noodgedwongen. Vaak is het op het zuiden in de tuin bij ons te warm en te zonnig. Dan maar zitten aan de voorkant, aan de weg in de schaduw onder de carport. Het begon met een bankje. Nee we wonen niet in een volksbuurt. Maar een enkeling zien we het al wel doen. We hebben in Brugakker wat instroom van yuppen uit het Centrum van Utrecht en die zijn het voor het huis leven daardoor wat meer gewend.
Vorige week was het op een avond zover. Zelf op het bankje en echtgenote ernaast op de campingstoel. En het is leuk, de voorbijgangers kijken soms wat verbaasd of kijken weg. Een enkeling groet. We kijken ze na. Ook al kort praatjes gemaakt met buurtgenoten. We zouden er een tafeltje bij kunnen zetten voor onze drank en de chips. Maar stel dat er mensen uit de buurt bij komen zitten. Mijn vrouw vindt dat wel gezellig, zegt ze. Ik ook, maar niet langer dan een halfuur of een uur. Maar heb je dat in de hand? Ik krijg het er nu al benauwd van.
Ik zucht. Gelukkig komen najaar en winter er weer aan.
