1 juni 2019
tekst: Ruud Vermaase, foto: Pixabay
Peinzend kijk ik Johan na die balend op zijn fiets springt op weg naar huis, op weg naar Studio Voetbal dat om 19.00 begint met eredivisievoetbal. Hij denkt dat Ajax heeft verloren, maar hij baalt om heel iets anders. Niemand van ons op het terras van Pandarve weet dat. We zitten rondom de ton die als hoge tafel dient en waarbij je het allerlaatste straaltje zon pakt op dit terras.
Johan zag mij zitten toen hij langsfietste. De anderen waren net even naar het toilet, even bellen met hun vriendinnen, of om de hoek een sigaret aan het roken.
“Wat doe je hier alleen op het terras?” Ik wijs op de verschillende glazen bier en maak daarna weidse gebaren om aan te geven dat iedereen her en der is. Daarmee hopelijk ook meteen aangevend dat ik geen zin heb in zijn gezelschap. Maar ik kan gerust zijn, hij heeft ook helemaal geen behoefte aan mij. Hij tikt op zijn Seiko. Hij heeft haast, hij wil thuis voetbal kijken en legt zijn vinger op zijn lippen. “Ik wil de uitslagen niet weten!”
Ik schiet in de lach, wetend dat zoiets tegenwoordig onmogelijk is. Er is altijd iemand die partyspoiler is. Gewild of ongewild. Maar ik leef met hem mee. Wat waren het heerlijke tijden dat je heel Studio Sport (Sport in Beeld klinkt nog mooier) kon uitkijken met de spanning dat je de uitslagen niet wist. Elke zestiger kent dat gevoel. Misschien ook de vijftigers nog?
Hoe ging dat vroeger? Na het hockey heeft niemand de uitslagen doorgebriefd en fiets ik halfdronken naar huis, smijt mijn sporttas in de schuur, prop de sleutel met moeite in het sleutelgat, struikel door naar de huiskamer waar je vriendin geschrokken vanaf de bank toekijkt hoe ik de afstandsbediening uit haar handen gris en op 1 druk. Daarna plof ik uitgeput neer en zie tot mijn geruststelling dat het nog 0-0 staat. Dat waren nog eens zondagen!
De mannen komen weer van verschillende kanten naar mij toegelopen. Klaar met bellen, plassen of roken. Ze zien Johan staan en roepen hem toe alsof hij de populairste van het stel is. Johan lacht schaapachtig en slaat al onze smeekbedes om een biertje mee te drinken af. “Ah joh, je hoeft niet naar huis want Ajax heeft toch gewonnen.” Ik zie Johan schrikken, hij had nog niet eens verteld dat hij de uitslagen niet wilden weten.
Hij heeft het verkeerd verstaan. “Ajax verloren…”, mompelt hij en loopt dubbel teleurgesteld terug naar zijn fiets.
Ik fantaseer hoe hij straks aan het kijken is. Ervan overtuigd dat Ajax heeft verloren. Als de scheidsrechter affluit en de spelers elkaar juichend in de armen vliegen, lopen zijn emoties op. Een Godswonder…
Volgende artikel: Kinderkookboek