11 oktober 2020
tekst en foto’s: Erica Pijs
Wanneer Virginie zich 5 jaar geleden, na een 9 jaar durend avontuur in Australië, weer in Zeist vestigt, brengt ze haar allerbeste vriend mee.
Ze neemt hem overal mee naar toe, dus ook naar de café's en terrasjes van Zeist. Al snel is het bonte duo een begrip.
Vooral de vriend valt op. Met zijn witte jas met zwarte stippen en altijd kwispelende staart is hij een echte hartendief en er is nóg iets heel bijzonders aan deze vriend: Hij lacht altijd!
Dat het om een Dalmatiër gaat moge inmiddels hopelijk al duidelijk zijn, maar niet zomaar één. Paddy, zo heet de gevlekte immigrant, valt niet alleen op door zijn stippen. Het is werkelijk een schat. Hij luistert goed naar Virginie en is hartelijk tegen iedereen. Maar een hond die lacht? Hoe zit dat dan?
Als je hem aanhaalt kijkt hij je aan en trekt zijn bovenlip op. Je ziet weliswaar zijn tandjes, maar het is meteen duidelijk dat hij niet op het punt staat om te gaan grommen en allervriendelijkst naar je glimlacht. Zijn korte vacht laat gemakkelijk haartjes los en als je hem aait zit je meteen helemaal onder de witte stekeltjes, die het vooral op een zwarte outfit goed doen, maar die glimlach maakt alles goed!
Virginie en Paddy zijn onafscheidelijk. Ik zie ze vaak op het terras van Blink waar hij los rond loopt. Ook al knuffelt hij met iedereen die dat wil, zijn vrouwtje houdt hij altijd in de gaten. Het is samen uit, samen thuis. Ook Edwin, met wie Virginie sinds begin dit jaar een relatie heeft, is dol op hem en andersom.
Paddy heeft iets menselijks, lijkt het wel. Hij voelt mensen aan en reageert daar heel subtiel op. Alex, die eigenlijk een beetje bang is voor honden, zal hij bijvoorbeeld nooit zomaar benaderen. En als je verdrietig bent, dan kan hij naar je toe komen en je troostend aankijken, alsof hij alles begrijpt. Het is een bijzonder dier.
De laatste tijd zie je Virginie steeds vaker alleen of met Edwin over de Slotlaan en Steynlaan lopen. Paddy kan niet goed meer mee. Hij heeft pijn in zijn rug en heeft erg veel moeite met lopen en er is weinig aan te doen.
Het is erg verdrietig om je beste vriend zo te zien lijden en Virginie doet alles om hem te helpen en hem een hondwaardig leven te laten hebben.
Waarom worden honden eigenlijk niet net zo oud als mensen? We hechten keihard aan onze trouwe viervoeters, die zoals in het geval van Paddy een soort "kind" voor hun "mens" zijn.
Een mooi antwoord op deze vraag las ik laatst ergens op Facebook. Een jongetje van nog geen tien zei tegen zijn grootvader: "Weet je waarom mensen veel langer leven dan honden, Opa? Omdat mensen nog zoveel moeten leren tijdens hun leven, maar honden niet. Die zijn meteen goed als ze geboren worden."
Je hoeft maar naar Paddy te kijken om dit te snappen.
Wij-van-de-kroegjes-en-terrasjes wensen dat Paddy het nog heel lang goed mag hebben bij Virginie en Edwin en missen natuurlijk zijn vrolijke aanwezigheid. We hopen hem gauw nog eens te zien, als zijn gezondheid het toelaat. Wat een prachtig en lief dier! Het is altijd genieten met hem.
Paddy, Good on ya, mate!
 |
Volgende column: De velden van Saestum |
