Logeerpartijtje

7 januari 2024
tekst en foto: Ewout Schröder

“Leen die van ons maar,” antwoordde ik in de buurtapp. Terwijl ik nog uitzocht aan welke buren ik onze hoogbejaarde poes had uitgeleend, ging de deurbel al.

Ik keek in de twee gezichten die ik kende van het straatfeest afgelopen zomer, het toen kersverse nieuwe gezin in Nooitgedacht.

We hadden ongemakkelijk de ‘Macarena’ gedanst en wisselend van het podium naar elkaar gekeken toen onze dochters de show stalen met ‘Gi-ga-groen’. Als ouders van toekomstige kindsterren wisten we: wij gaan elkaar nog hard nodig hebben in het showbizz-circuit.

Een week later nodigden we ze uit voor een borrel. Al snel bleken de dochters niet écht muzikaal en ook niet écht bevriend en hiermee droogde onze gesprekstof vrij rap op: het treurige lot van geforceerde oudercontacten.

De zomer ging voorbij, het contact vervloog. Tot het berichtje in de buurtapp. Er waren muizen in hun huis, overal, in alle kamers, muizen! Ze liepen over de bedden van de kinderen, hingen in de gordijnen, kropen uit de bestekbak. Of er iemand een kat had.

Wij hadden Loena. Ze was net als haar baasje vegetarisch, met het verschil dat ik er eerlijk voor uitkwam. Loena deed al jaren of ze vogeltjes at maar in werkelijkheid wachtte ze tot Molly, de kat van de buurvrouw, iets ving en verslond en legde daarna het restant in onze keuken.

Loena uitlenen was, beter dan die Molly, een diervriendelijke oplossing. De geur van een kat was vast voldoende om het ongedierte te verjagen. Bewijs? In de tien jaar dat wij hier woonden had ik nog geen muis gezien.

Terwijl het gastgezin toekeek hoe ik Loena in de reismand probeerde te krijgen kwam Jo met de kinderen thuis. De oudste sloeg haar hand voor de ogen: “Wat doe je nu?”. De jongste, die afgelopen vakantie pas op de terugweg vroeg wie er eigenlijk op Loena had gepast, lag nu huilend op de grond: “Ik wil niet dat ze weggaaaaat.”

De gastmoeder beloofde iedere dag foto’s en video’s te sturen. Ik zei dat het lief was, maar niet nodig. Ze stond erop: “Een dier is als een kind,” zei ze.

Wat volgde was een nieuwe app-groep voor mij, Jo en het gastgezin: ‘Loena’s logeerpartijtje’. Het werd een soort livestream met foto’s en video’s en passende quotes eronder: “Mmmm even lekker kroelen” en “Wat zou er in deze doos zitten?”.

Naarmate de dagen verstreken zag ik steeds scherper dat Loena het gezin compleet maakte. Ze kleurde perfect bij hun bank, kroelde onbeperkt met hun kinderen en rende gemotiveerd achter de muizen aan tot die vermoeid het huis verlieten. Dit kon weleens een hele lange logeerpartij worden.

Op de vierde katloze-nacht werd ik wakker van een enorm kabaal. Ik wekte Jo en even later slopen we - gewapend met een squashracket - de trap op naar zolder. In de werkkamer klikte ik het licht aan en zag hoe een kleine witte muis een Evergreen versleepte. De muis keek ons aan, haalde de schouders op en ging verder met het project.

“Morgen,” schreeuwde Jo naar mij, “haal jij Loena terug.”

Die nacht sliep ik niet. Hoe kon ik Loena nu weghalen bij dit perfecte gezin? We moesten verhuizen, dat stond vast.

In de ochtend liep ik naar de buurvrouw: “Misschien een gekke vraag,” zei ik. “Mag ik Molly een paar dagen van je lenen? Zie het als een soort logeerpartijtje.”