1 december 2015
tekst: Ruud Vermaase
Waarschijnlijk blader ik De Nieuwsbode wat geïnteresseerder door dan de meeste niet-pensionado’s van Zeist. Ik ontdek een artikeltje over een nieuwe Galerie in Zeist in het nummer van begin september. Je moet toch wat met de leegstand in het dorp. Titel van de expositie is Imagine. Dat ene woord trekt een Beatles-adept natuurlijk meteen aan. Tussen de regels door lees ik dat John Lennon exposeert. Ik lees het stukje daarna nog honderd keer. Het staat er echt. John Lennon exposeert en naast hem ook enkele andere (plaatselijke) beeldend kunstenaars.
Bij het fotobijschrift staat niets over de ex-Beatle. Als je commercieel schrijft, weet je toch dat mensen koppen lezen en fotobijschriften. De rest niet of nauwelijks. Ik kan niet geloven dat het waar is: Lennon in Zeist! Dat zou je toch met chocoladeletters in de krant zetten. Zo ebt het berichtje bij mij weg.
Op een zaterdagmiddag enkele weken later loop ik vanaf de markt richting het Rijwielpaleis op de Voorheuvel en ineens zie ik de Galerie. Net op dat moment komen een man en een vrouw giechelend naar buiten. Beiden een glas witte wijn in de hand, ze zoeken een plekje op de bank die voor de ingang staat. Zonder mijn pas in te houden, glip ik achter ze langs de Galerie in. Groot, licht en compleet uitgestorven. Beter kun je een Galerie niet uitbeelden. Binnen leeg, buiten twee mensen aan de witte wijn. Twee tekeningen van Lennon zie ik meteen hangen. Dichterbij gekomen liggen er nog drie. Het zijn echte. Echte! Echte John Lennons… Iemand heeft ze beschikbaar gesteld.
De kinderlijke tekenhand van de op 8 december 1980 vermoorde Beatle is onmiskenbaar. Nog onmiskenbaarder is, tsja hoe omschrijf je dat netjes, de tekening met een inkijk in de wijd opengespreide benen van Yoko Ono. De tepels dik aangezet.
Ik loop met mijn handen op de rug een beleefdheidsrondje door de Galerie, de twee witte wijndrinkers blijven buiten. Of hebben ze mij niet naar binnen zien lopen? Gelukkig maar. Opnieuw ga ik weer staan bij de vijf tekeningen van Lennon. Het doet pijn aan mijn ogen.
Ik denk terug aan een gesprek met mijn dochter toen ik een DVD van The Beatles aan het kijken was.
“Waarom zijn ze eigenlijk uit elkaar gegaan, papa?” “Door de vriendin van een van hen, kijk daar zit ze”. Ik wijs op de lelijke Japanse die met haar geacteerde mysterieuze glimlach zit toe te kijken bij repetities van Let it be. “Nou dat kan ik mij voorstellen”, bevestigt mijn dochter resoluut. “Van zo’n mens word je toch helemaal eng die er zo irritant bijzit.” Een beetje trots gloeit in mij op, altijd lekker om als vader gelijk te krijgen. “De bom barstte echt toen ze ook nog tips ging geven hoe ze muziek moesten maken. Dat trokken de andere drie niet”, voeg ik er een beetje overbodig aan toe.
Ik loop de Galerie weer uit. De twee wijndrinkers schenken geen enkele aandacht aan mij. Ben ik er wel echt geweest? Niemand is mijn getuige. John Lennon in Zeist. Ik besluit het aan niemand te vertellen.