23 oktober 2022
tekst en foto: Ruud Vermaase
Het gebeurde in een whatsappgroepje. Een uitnodiging voor een leuk feestje plopte omhoog. Ik zette mijn kop koffie neer, legde de krant op tafel en deed mijn bril af om het bericht te lezen. Het was pas over pakweg zes weken, maar de reactie van éen van ons trok diepe denkrimpels in mijn gelaat. Binnen een paar seconden had hij gereageerd: “Ik kan niet, dan hebben wij de kleinkinderen.”
De snelheid én de beslistheid van het antwoord verbaasde mij, wetende dat juist híí dat feestje superleuk zou vinden. Maar… prioriteiten. Kleinkind breekt wet. Kleinkind über alles. Kleinkind als missie voor het verdere leven.
Ik checkte mijn agenda, want de datum kwam mij bekend voor. Een concert wellicht? Schouwburg? Kroegafspraak? Nee, niets van dat alles. ‘Leesclubje’ stond er in mijn iPhone.
Hiermee zegde ik, met een groot helaas, als tweede in rij af. In een nieuw berichtje liet ik de whatsappgroep kiezen. “Wat klinkt meer bejaard: het kleinkind of de leesclub?” Ook nu was de reactie pijlsnel. Unaniem beoordeelden ze ‘leesclub’ als een bejaardere bezigheid. Was ik het niet mee eens. Als ik in De Jonckheer sta te borrelen, hengelen vrienden naar mijn onderwerp in mijn volgende column. “Oh, maar een leesclub is veel bejaarder”, zeggen ze tussen twee slokken door. Niemand reageert met interesse. Niemand leest, realiseer ik mij. Niemand wil het zelfs nog…
Via LinkedIn kreeg ik ooit een onverwacht verzoek van een oud-collega, die ook in Zeist bleek te wonen. Blijkbaar had zij onthouden dat ik best veel las. Ze wilde een gemengd leesclubje oprichten met mensen uit de buurt en of ik mee wilde doen. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Het leek mij leuk met anderen over boeken te praten. Menigeen in mijn omgeving slaat steil achterover als ze horen dat ik 25 boeken per jaar lees. Zelf vind ik het wel meevallen want ook mijn tijd is niet onbeperkt. Ik kijk daarentegen nooit Netflix en een boek lezen kun je combineren met het luisteren naar albums en het drinken van whisky en rode wijn, het liefst na middernacht…
De eerste bijeenkomst was niet bemoedigend. Op een superzonnige zomerdag maakten we kennis bij de oprichtster thuis. Iedereen bleek als sport óf kilometers te zwemmen óf tientallen kilometers hard te lopen óf honderden kilometers te fietsen. Allen graatmager. Geklets tijdens sporten vonden ze maar niks. ‘’En ik speel nog steeds hockey”, riep ik met mijn handen omhoog waardoor mijn overgewicht duidelijk zichtbaar werd. Geen reactie. “Ik vind dat geklets wel leuk. Voor de wedstrijd, tijdens de wedstrijd - tegen de scheidsrechter - wat minder, maar na afloop des te meer.” Ik dacht daarbij een veelbetekenende blik te trekken. Nog steeds geen reactie.
Na een paar bijeenkomsten blijkt de leesclub heel leuk. Ik lees andere boeken en maak kritische kanttekeningen. Ze zijn inmiddels aan mij gewend, denk ik. En ik aan hun. Bij Kramer & van Doorn op de Slotlaan heb ik nu al een paar keer ‘afwijkende’ titels gekocht.
En ik leer snel. Bij de volgende bijeenkomst zal ik niet meteen om een biertje vragen en even wachten tot iedereen klaar is met de derde ronde thee: groen, gember, rooibos, sterrenmix.
Bejaard, zo kan ik nog jaren mee...
 Ruud schreef eerder: Vuelta: miste wielerminnend Zeist een kans? |
 Meer over lezen: De boekhandel als tijdmachine |
 Volgende column: Energievreters |