1 april 2019
tekst: Anke de Jong; foto’s: Pixabay
Het leek de afgelopen week wel alsof er een wervelwind door het land ging. De aanslag in Utrecht, met kort daarvoor de aanslag in Nieuw Zeeland. Maar ook de verkiezingen die heel veel stof deden opwaaien en waar vooraf en na afloop regelmatig met modder gegooid werd naar elkaar.
Persoonlijk werd ik er erg onrustig van en ik kreeg de neiging om maar niet meer naar het nieuws te kijken om zo de onrust buiten te sluiten. Deze reactie helpt eventjes om de rust voor jezelf terug te krijgen, maar op de lange termijn is het natuurlijk niet houdbaar om je als een kluizenaar te verstoppen.
Wat me helpt in dit soort onrustige tijden met veel negatieve gebeurtenissen, is juist om te focussen op de mooie dingen, op de lichtpuntjes in het leven van alledag. Fijne dingen die in je eigen leven gebeuren, dichtbij, maar ook mooie dingen die in de wereld buiten je eigen kringetje plaatsvinden.
Zo trof me het beeld van de afgelopen week waarbij tijdens de stille toch voor de slachtoffers van de tramaanslag, supporters van FC Utrecht met een groot spandoek lopen “Utreg buigt nooit”, samen met de Utrechtse moslimgemeenschap met het spandoek “Moslims, vrede met de mensheid”.
Verbroedering in tijden van nood, samen optrekken en zien dat je helemaal niet zo veel van elkaar verschilt, ook al denken we dat in het dagelijks leven wel. Wat goed om er zo openlijk voor uit te komen en te laten zien dat je allemaal geraakt bent door deze verschrikkelijke daad. Ik noem het moedig, heel bewust. Want het is makkelijker om je eigen angst en kwetsbaarheid te overschreeuwen en iemand de schuld te geven dan toe te geven dat je geraakt bent en bang bent voor wat er allemaal om je heen gebeurt.
Vandaar mijn bewondering voor het samen oplopen van mensen tijdens de stille tocht, het openlijk uiten van afkeer van deze afschuwelijke daad. Ik vind het bijzonder omdat het in deze tijden van polariteit en ‘wij tegen zij’, niet zo gewoon is om elkaar dan juist op te zoeken en te kijken wat je met elkaar verbindt in plaats van wat je verdeelt.
Op sociale media wordt dat ‘wij-zij’ gedrag vaak nog uitvergroot omdat het makkelijker en redelijk anoniem is om vanachter je computer iets te roeptoeteren, dan face to face met iemand in gesprek te gaan. Ook in de Facebookgroep Zeist zie ik het regelmatig gebeuren. Mensen denken dat hun standpunt de waarheid is. ‘Mijn waarheid is dé waarheid en wat jij denkt klopt niet dus je moet je mond houden’.
Maar mijn waarheid, jouw waarheid, het is allemaal zo relatief en bekeken vanuit jouw en mijn eigen behoefte. Echte discussie, met respect voor ieders mening en behoefte, is een kunst. Het vraagt verder kijken dan je eigen standpunt en het vraagt interesse in de mening én behoefte van een ander. Jezelf laten zien in al je kwetsbaarheid is moeilijk, soms lijken we dat een beetje verleerd te zijn in onze maatschappij.
Werkelijk in gesprek gaan, niet op sociale media, maar face tot face, zou kunnen helpen om de polariteit te verminderen. Kijk de ander aan, vraag eens naar zijn of haar beweegredenen achter de mening en toon interesse voor de ander, ook al is die ander anders.
Ik weet het, de ideale wereld bestaat niet. Maar deze droom voor een fijne samenleving, ver weg en heel dichtbij, blijf ik voor me houden. In mijn dagelijkse omgeving kan ík er in ieder geval een begin mee maken. Eerst in het klein, hopend dat het zich als een olievlek kan uitbreiden.
Want als we het tijdens een stille tocht na een maatschappelijk drama openlijk durven in Utrecht, dan moeten wij het toch ook kunnen in ons dagelijks leven?
Laten we elkaar aankijken en vasthouden en de stem van vrijheid, tolerantie en verdraagzaamheid laten horen! Doe je mee?
Volgende column: De waarde van waarden
