1 januari 2017
tekst: Ronald Camstra, foto: René van Kasteel
Op een dag vind ik een verhuisbericht op de deurmat. Nieuwsgierig raap ik hem op. Hij is van m’n nichtje Inge. Goh. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat Inge alweer ging verhuizen. Ze heeft toch een leuke kamer, net achter de Voorheuvel? Volgens mij woont ze daar pas net een jaar ofzo. Ruime kamer, met balkonnetje. Ze deelt keuken en badkamer met een vriendin, die net zo’n kamer heeft.
Ik bestudeer het kaartje wat uitgebreider. Het oude en nieuwe adres lijken wel erg op elkaar. Straatnaam en postcode blijven hetzelfde. Alleen het huisnummer verandert: van 65 naar 63. Schuift ze één kamer op? Nou, dat is wel makkelijk verhuizen. Geen busje nodig.
Ik bel Inge maar eens op. Misschien kan ik helpen met dozen sjouwen ofzo. En ik ben stiekem ook wel nieuwsgierig naar het waarom. Is de kamer van haar vriendin mooier? Ruilen ze van kamer? Maar hoezo dan?
Er volgt een vreemd telefoongesprek. Nee, zegt Inge, ze gaat niet echt verhuizen. Ze blijft in haar eigen kamer. Die krijgt alleen een ander nummer. Daarom verhuist ze op papier wel. Van 65 naar 63. Een administratieve verhuizing. Er komt geen doos aan te pas.
Maar waarom dan? Tsja, ik heb hier ook niet om gevraagd, zucht Inge. Opeens kreeg ze brieven. Van de gemeente, en van de woningcorporatie. De wet is veranderd, schrijven die. Inge woont in een ‘onzelfstandige eenheid’. Omdat ze badkamer en keuken met z’n tweeën delen. Maar haar vriendin en zij hadden wél elk een eigen huisnummer, en een eigen brievenbus. En dat mag niet meer. Heeft Den Haag besloten. Geen eigen badkamer, dan ook geen eigen brievenbus.
Eerlijk gezegd geloof ik het niet. Dit klinkt als een overijverige ambtenaar. Ik google wat, en stuit al snel op prachtig ambtelijk proza. Het blijkt echt zo te zijn. Het staat in de ‘wet-BAG’. Basisregistraties Adressen en Gebouwen. Al drie jaar geleden is daar besloten dat alleen zelfstandige woningen een eigen huisnummer mogen hebben. Onzelfstandige wooneenheden moeten een nummer delen. Dus Inge en haar vriendin krijgen voortaan allebei nummer 63.
Nummer 65 verdwijnt. Op papier dan. Brievenbus 65 hangt vooralsnog gewoon nog beneden naast de lift. Maar een deel van de post van Inge zal voortaan op nummer 63 binnenkomen, want de overijverige overheid geeft haar ‘nieuwe’ adres alvast door aan alle officiële instanties. Niet dat Inge een sleuteltje heeft van brievenbus 63. Dat moet bijgemaakt worden. Beide dames leveren zo wat van hun privacy in. Gelukkig zijn het vriendinnen.
Maar wie wordt hier nou beter van, vraag ik Inge. Het blijft lang stil aan de lijn. Ze heeft geen idee. De vraag voor welk probleem dit de oplossing is, is al lang geleden in een Haagse bureaulade verdwenen. Kafka leeft.
Ik denk dat ik volgende week maar eens langsga. Misschien kan ik helpen met het verplaatsen van de paarse krokodil.