1 oktober 2016
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Zaterdagmiddag. Wij zijn op de Slotlaan en overleggen om nog iets te drinken want het is er wel het weer voor. Vroeger was het in Nederland maar een paar keer per jaar terrasweer en dan zaten de terrassen overvol want er moest wel van geprofiteerd worden. Tegenwoordig zijn de terrassen het hele jaar bevolkt en speelt het weer geen enkele rol meer. Ik herinner mij een pas heropend café op de Dahliastraat, dus dat wordt het.
Wij zetten de fiets tegen de afscheiding van het terras van buurtcafé ‘Bijna Thuis’. Door de openstaande deuren klinkt het geluid van ketsende biljartballen op een warme, lome zaterdagmiddag.
We zitten nog maar net of er wordt gevraagd wat wij willen drinken. Het is de eigenaar en we raken in gesprek. “Gisteravond hebben hier de Zeister Toppers nog opgetreden en het was afgeladen vol. Kennen jullie de Zeister Toppers?”
Naar waarheid antwoorden wij dat wij er nog nooit van gehoord hebben, wél van de Toppers. Ook als hij met drie namen komt - die zouden ook van mannen van een klus - of hoveniersbedrijf kunnen zijn - gaat er geen enkel licht bij ons branden. Hij zegt: “Een van de Zeister Toppers komt uit Utrecht maar dat hoor je niet.” Dat verbaast ons niet. Ondertussen ben ik diep in mijn geheugen aan het graven want ik heb weleens de naam van een zanger uit Zeist langs zien komen die regelmatig de voorpagina van De Nieuwsbode en de StadsPers haalt. Hij is niet alleen wereldberoemd in Zeist maar geniet ook landelijke bekendheid. Ik zie hem nog op het Plein in Bergen op Zoom, Apeldoorn of Heerenveen. Daar staat hij tussen Frans Duijts, Wolter Kroes en Jantje Smit - maar ik kan nog steeds niet op zijn naam komen. Dan komt onze gastheer met het verlossende: “U bedoelt Henk Dissel maar die is het niet. Die is geen Zeister Topper maar een verhaal apart.”
Ik vraag hoe lang hij al eigenaar van ‘Bijna Thuis’ is. “Voordat ik dit kocht zat hier café ‘De Kaketoe’. Twee jaar geleden begon ik hier met café- en biljartactiviteiten. De gemeente adviseerde mij toen het een eetcafé te noemen zodat er geen of minder bezwaren van bewoners uit de buurt zouden komen. Want de horeca wordt door sommige mensen als een inbreuk in de persoonlijke levenssfeer ervaren.”
Ik zeg: “Ja, met de Zeister Toppers haal je natuurlijk wel een flink aantal decibellen in huis.” Hij weet dat ook wel en daarom houdt hij zich zo aan de strenge regels. “Om tien uur hadden wij nog niet eens het toegestane decibel niveau bereikt en daarna bouwden we af tot nul om twaalf uur want we stopten. Keurig toch?”
Dan gaat hij een beetje ontgoocheld verder. “Ik ben bang dat de tent aan het eind van dit jaar al gesloten is. Weet je, er zijn mensen die hier zijn komen wonen terwijl dit café er allang was. En die mensen klagen over overlast. Eigenlijk zijn die mensen heel zielig.”
Hij groet iemand in een busje die half uit het raam hangt en roept: “Nog even douchen en dan kom ik eraan. Hij was gisteren ook bij de Zeister Toppers. Zo gaat dat.” Hij staat op om verder met zijn werk te gaan. Een beetje mismoedig eindigt hij met: “Hoe je het ook bekijkt, dit is wél het oudste buurtcafé van Zeist!”