Montaubanstraat – De verdwenen winkelstraat

1 september 2016
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank

De Tour de France is alweer een aantal weken geleden en nu galmen de grote namen na in Rio en even later volgt dan nog de Vuelta. Dit jaar was Montauban nog prominent als finishplaats in de Tour aanwezig - voor mij aanleiding om me in de Montaubanstraat te verdiepen.

Omdat ik er tweeëntwintig jaar naast gewoond heb, is de Montaubanstraat voor mij in veel opzichten onvermijdelijk. Sloop, nieuwbouw, verval, herinnering en weemoed horen daar allemaal bij. De herinnering is glashelder en soms een vage zwart-wit foto maar de winkels, bedrijven en gezichten komen nooit meer terug. De Montaubanstraat is een verdwenen winkelstraat!
Alfa Romeo dealer Peka verhuisde naar Zeist-West en het oude pand werd gekraakt. Een tapijthandel verdween in het niets. Dat er een Chinees restaurant was, heb ik alleen maar van horen zeggen en de Logos Christelijke boekhandel verhuisde naar de Steynlaan. Drukkerij Van Lonkhuijzen waar onder andere de Nieuwe Zeister Courant gedrukt werd, heet nu Drukkerij Donath en verhuisde naar de van Reenenweg.

Van de ‘Panama Papers’ had men in de vorige eeuw nog niet gehoord maar op de Montaubanstraat was een bank die daar nu zeker niet onvermeld in zou blijven. Het was de Femis Bank die haar rekeninghouders ‘financiële privacy’ beloofde en daarom huisbankier was voor bezitters van zwart geld. Zwart geld dat verdiend werd in de drugshandel of afkomstig uit dubieuze onroerendgoedtransacties. BN’ers als ‘De Hakkelaar’ waren er kind aan huis. Het zwart geld werd in vuilniszakken door handlangers in limousines met geblindeerde ramen afgeleverd. Er viel wel eens een briefje van vijfentwintig of honderd gulden op de grond maar daar was niet aan te zien dat het zwart was. Als het geld geteld was, werd het op een anonieme rekening gestort om zo onzichtbaar voor de Belastingdienst weer helemaal wit in een exotisch belastingparadijs gestald te worden.
Op de hoek van de Montaubanstraat en de Walkartweg was ooit een bloemisterij. Daarna werd het een kraakpand. Na de sloop kwam er een kantoorgebouw voor een bedrijf dat zich met de ontwikkeling van financiële producten bezighield. De benodigde creativiteit stond buiten kijf want snelle pakken en glimmende auto’s vulden de kleine parkeerplaats. Aan megalomane ambitie geen gebrek - het bedrijf sponsorde het televisieprogramma ‘Geld ligt op straat’ van Veronica. Om te benadrukken dat het hen ernst was, stond er regelmatig een gouden Rolls Royce op de parkeerplaats. Er zit nu een tandartspraktijk in het kantoor.

Ik woonde op de Walkartweg en met een beetje fantasie grensde mijn tuin aan de achterkant van Poppodium de Peppel aan de Montaubanstraat. Op warme zomerdagen, als de hitte binnen ondraaglijk was, werden daar de tuindeuren opengegooid en kon de hele buurt van de muziek meegenieten. Met een optreden van Sniff 'n' the Tears met hun wereldhit Driver Seat in mijn achtertuin werd de Peppel nog meer onsterfelijk en nam ik een extra borrel. Die kocht ik altijd bij de Curio Cave. Deze slijterij zat voor de helft onder straatniveau onder de Montauban flat naast de Peppel. Dit ondergrondse gewelf was mijn huisdealer om ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan’ draaglijk te maken.

Na wat diepgaander onderzoek moet ik vaststellen dat Montauban in Montaubanstraat niets van doen heeft met de bekende stad uit de Tour de France. Maar alles met de bekwame bouwkundige Johan Montauban (1782 – 1843) die in Zeist woonde. Tot 1895 heette de Montaubanstraat in al zijn bescheidenheid zelfs Montaubansteeg.