Help! Het dreigt weer leuk te worden in Zeist

26 maart 2023
tekst: Ruud Vermaase; foto’s: Mel Boas

Elke keer als ik laat in het weekend weer eens door Zeist rij en gewoon door de Dorpsstraat kan rijden, geeft dat een meewarig gevoel. Dat waren nog eens tijden dat ik mij voor mijn hoofd tikte omdat ik vergeten was dat ons bruisende uitgaanscentrum was afgesloten in de nachtelijke uren. Bij het afslaan naar rechts probeerde ik altijd een glimp op te vangen of niet misschien net een van onze kinderen of een bekende daarvan voorbijliep.  

Wat was dat een enorm voordeel van het wonen in Zeist. Je kinderen in de schoolgaande leeftijd die gewoon in ons eigen dorp uit konden gaan. Sterker: uit wílden gaan! Want van weide omstreken kwamen ze naar onze fameuze Dorpsstraat. Zelfs vanuit Utrecht. Hoe heerlijk is dat. Je kind op een veilige steenworp afstand op een strook van pakweg 150 meter, verzameld met leeftijdsgenoten. Op de fiets naar huis door veilige slaperige Zeister straten. Niet over donkere enge fietspaden naar een dorp verderop. Of met de laatste nachtbus die je niet mag mislopen. Of afhankelijk van ouders die je op komen halen, met draaiende motor om de hoek.

Of die keer dat mijn zoon belde om pakweg drie uur in de nacht dat een of andere idioot zijn voorwiel had gestolen. Ik checkte of alles verder oké met hem was en of hij naar huis kon lopen. “Dat is goed. Ik loop wel”, antwoordde hij zonder morren. “Doe je fiets op slot, dan halen we hem morgen met de auto op. Misschien vinden we je voorwiel nog wel ergens in de bosjes ofzo.” A. vroeg mij wat er aan de hand was, ik legde het uit en draaide mij tevreden om, getraind om binnen de kortste keren weer verder te slapen. “Belachelijk!” A. stapte uit bed en begon zich aan te kleden. “Voor je dochters sta je altijd klaar en rij je overal heen om ze op te halen. En je zoon laat je gewoon naar huis lopen! Belachelijk.” Geen enkel argument kon haar tegenhouden. Ik deed geen oog meer dicht die nacht.

Ik heb het over de tijd dat je nog vanaf 16 jaar mocht drinken. Wat was het leven toen nog gemakkelijk. Een te ruimhartig beleid van een paar kroegbazen toen die grens naar 18 werd verhoogd deed ze das om. Corona gaf de laatste tik en het werd allemaal geschiedenis. De Dorpsstraat devalueerde naar een ‘no go area’ waar je ’s nachts stapvoets doorheen mag rijden.

Maar er komt weer horeca! De gevels krijgen weer een likje verf. Verlichting begint weer te branden. Dat moet toch een heerlijk vooruitzicht geven. Met name bij ouders. Blijdschap! Opluchting. Nachtrust.

Omwonenden denken daar anders over. Natuurlijk heb ik gemakkelijk praten op een veilige steenworp. En het gaat niet over geluidsoverlast alleen hè? Elke ochtend weer die kots en urine van je drempel spoelen is geen pretje. Nooit geweten trouwens dat er mensen woonden boven die kroegen.

En het hele idee zeg! Een kroeg die weer de deuren opent om Zeist opnieuw iets van die allure terug te geven. Weer te laten bruisen. Een schreeuw in de nacht. Een meisje struikelt over haar hoge hakken. Een bierglas dat kapot valt…

Laat ik mij stil houden. Want ik weet dat er heel veel ouders nóóit jong zijn geweest.