16 april 2020
tekst en foto: Arend Postma
In de rubriek ‘Zeister wegen onder de loep’ probeer ik elke keer vanuit een ander perspectief naar hetzelfde te kijken.
Wegen die ogenschijnlijk nergens toe leiden, ratelende klinkers die aanwonenden tot krankzinnigheid drijven, zwijgende boulevards, uitgaansgebieden waar dissidente cafés op gezag van een brave overheid gesloten worden, winkelstraten met treurigmakende leegstand en een centrum dat door verkeersperikelen op de IC zou moeten liggen. Maar ja, omdat het door triage dringen op de IC is, moet het centrum nog even wachten en kan het zo te laat zijn. De trieste werkelijkheid van 2020.
Wegen zijn ook de aderen waar het dagelijkse leven als bloed, soms onder hoge druk, doorheen stroomt. Ze verbinden dan iedereen met elkaar tot in alle uithoeken van deze planeet, dus goed dat ze er zijn. Want niemand kan de chaos en willekeur waarderen die ontstaat als er maar lukraak in plaats van over wegen door voortuinen gereden wordt en tuinkabouters dan bij bosjes sneuvelen, een beeldenstorm die de keurige burger recht in het hart treft.
Daarnaast ondergaan ze de gesel van de vier jaargetijden met als hoogtepunt smeltend asfalt en agressief wegenzout. In een cyclus van vierentwintig uur glijdt de tijd er onheilspellend als een dreigende wolk overheen.
Op het meest ongelegen moment van de dag bestaat er, omdat je in een keurige Nederlandse straat woont, de overtreffende trap van de werkelijkheid: De Nationale Postcode Loterij!
Je zit in de pyjama naar Jort Kelder en Umberto Tan bij Jinek te kijken en dan wordt er aangebeld. Het zijn Gaston en Winston Gerschtanowitz met iets dat op een hele grote enveloppe lijkt. Ze vragen of ze binnen mogen komen en daarna of je de enveloppe open wilt maken. Op dat moment krijg jij je ’15 minutes of fame’, want vol ongeloof lees je een één met zes nullen. Niet zoveel als de zes met twaalf nullen van tegenwoordig, maar toch.
Daarmee zijn nog niet alle blikken op de weg doorgenomen want er bestaan ook nog olifantenpaden door olifantengedrag. In mijn eigen woonomgeving, op de Sophialaan en op de Marijkelaan, zijn recent twee situaties gecreëerd die mij tot olifantengedrag dwingen.
Uit de literatuur weet ik dat olifantengedrag over het algemeen gekopieerd wordt omdat het gewoon de kortste, snelste, handigste en vaak ook nog de veiligste weg is.
Ik kan mij voorstellen dat gemeentelijke planologen wegen en verkeerssituaties bedenken die perfect in de theorie van de tekentafel passen. Om een weg aan te leggen, zonder op allerlei onverwachte onder- en bovengrondse obstakels als leidingen te stuiten, levert het GIS (Geografisch Informatie Systeem) alle digitale informatie die nodig is. Zodoende hoeven ze zich niet eerst ter plekke te oriënteren.
Aan diezelfde tekentafel wordt dan waarschijnlijk geen rekening gehouden met de grilligheid van de weggebruiker, in dit geval de voetganger.
In de economie is het een bekend fenomeen dat veel klassieke wetmatigheden door individuen en groepen aan hun laars gelapt worden en dat men zich meer door andere motieven laat leiden. Hetzelfde geldt voor de planologie, want ook daar heeft de voetganger reden zich niets van grasveldjes, heggen en doornstruiken aan te trekken.
Het zou een gedegen voorbereiding van de planologen zijn als ze, voor ze achter de tekentafel duiken, eerst even in de huid van een olifant kruipen.
 |
Volgende column: Zondag |
Leuke column Arend!
Leuke column Arend!
Olifantenpaden
Een prachtig olifantenpad vind je ook op de hoek Montaubanstraat-Utrechtseweg, bij het witte gebouw Arendsburg. Zou er ook maar één voetganger zijn die de Utrechtseweg wil volgen en dan de omweg maakt langs het parkeerterreintje, of ook maar één fietser die drie bochten gaat maken om richting Dorpsstraat te fietsen, want rechtdoor mag formeel niet? Ik vind dit mooi, een staaltje Nederlands gedoogbeleid. Wie dit punt opzoekt op Google Streetview ziet ook een parmantige moeder met kinderwagen over het fietspad lopen, maar het zou bepaald onaardig zijn om haar een olifant te noemen.
Zeister wegen onder de loep
Het is me niet duidelijk geworden wat de schrijver voor concrete problemen heeft met de nieuw ontstane situatie op de Sophialaan/Marijkelaan en wat hem dus leidt tot olifantengedrag.
Olifantenpaden
Beste Arend, lees ik het nou goed. Heb jij een prijs gewonnen. Staatsloterij? Bank/Giro loterij? of Postcodeloterij. Zou super zijn. Of begrijp ik je verhaal niet helemaal, kan ook natuurlijk.
Olifant in een porceleinkast
Ik kan me niet druk maken om een olifantspad, wel om het volgende.
In de Boswachterij, het restant bos tussen de Sophialaan, Marijkelaan,is een aantal bomen illegaal gekapt, zijn tig paden onnodig en illegaal aangelegd. En dat terwijl 90% van de geënquêteerde omwonende en SMZ e.o. dat gebied als groene buffer wilde houden, tussen al dat beton daar omheen. Bomen planten op het trottoir van de Sophialaan, pal op het zuiden? De bewoners willen struiken i.v.m. uitzicht, zon en de mogelijke plaatsing van zonnepanelen.
B&W gaat als een olifant in een porceleinkast tekeer, waarvan onze vertegenwoordigers, de Raad, de deuren wagenwijd en buigend, openzetten.
PS Die "zes met twaalf nullen" zin, snap ik niet.
Olifantenpad
Beste Arend, collega,
Twee maal een reactie van Hagen, toe maar! (geen familie, voor zover ik weet)
Wijlen, tekenaar Peter van Straaten had een volhardende theorie over olifantenpaadjes. Prachtig verbeeld in tekeningen en tekst. Je geeft hem een mooi ere-saluut!
Erwin
Geen familie, Erwin, 't is m'n voornaam ;)
Erg vermakelijk die verhandelingen over olifantenpaden op internet.
Het lijkt de conclusie van Arend te onderschrijven: het ontstaan ervan, bevestigd dat de ontwerper zijn vak te theoretisch, niet empathisch beoefend. Zelfde ontwerper voor de wegen en voetpaden in de rest van Zeist, gezien de vele trials & errors?
Dit filmpje geeft een leuke samenvatting over olifantenpaden:
https://vimeo.com/25058185