1 oktober 2019
tekst en foto’s: Ruud Vermaase
Het moet in Radio Becker aan de Slotlaan geweest zijn aan het einde van de zomer in 1970. Ik was twaalf jaar en zou over een paar dagen brugklasser worden. In de vakantie had ik mijn eerste geld in mijn leven verdiend met grasmaaien in deftige tuinen. Mijn oudste zus had dat baantje geregeld en stond nu samen met mij in de platenzaak waar ik het salaris ging verzilveren. Een elpee leek haar een goede investering.
“Deze moet je kopen.” Ik had amper een stap over de drempel gezet en ze drukte mij een hoes in handen waarop vier mannen stonden die over een zebra liepen. Ik draaide de hoes om en las dat het The Beatles waren. Die kende ik natuurlijk wel, maar ik kende alleen het nummer Come Together.
Vanaf de toonbank naast de kassa pakte ik een andere elpee. 13 All Time Smash Hits met een uitdagende rondborstige vrouw in het paars op de voorkant. Ik kende alle 13 nummers waarvan ik er 10 wel goed vond. Mijn zus rukte hem uit mijn handen en zette hem weer terug op de toonbank met de woorden dat het allemaal nepuitvoeringen waren en wees weer naar het Beatles album. Het viel mij op dat de jongen met vettig haar achter de kassa goedkeurend knikte.
Nog een keer bekeek ik de nummers op de achterzijde. Zes op kant 1 en een rij van liefst tien op kant 2. Hoe kon dat? “Koop hem nou maar”, dramde mijn zus door. Ik zwichtte en rekende af, mijn verdiende geld er in één keer doorheen jagend
“Goede keuze”, zei de jongen achter de kassa en reikte hem mij hem in een plastic tasje met Becker erop aan. Ik keek hem aan en gloeide van trots. Een compliment van een specialist, een kenner!
Als brugklasser raakte ik binnen de kortste keren populair. De hippe vrienden van mijn oudste zus kwamen bijna dagelijks na school langs om Abbey Road te draaien. Ze kwamen op glimmende Puchs, hadden lange haren en droegen bruine Clarks. Mijn moeder schonk thee en luisterde aandachtig mee naar de analyses die ze mij deelden.
Een andere zus, twee jaar ouder dan ik, nam vriendinnen uit haar klas mee. Prachtige verschijningen met lange blonde haren en zwaar opgemaakte ogen. Onbereikbaar, want twee jaar ouder dan ik. Op school groetten ze mij enthousiast en soms scoorde ik een knipoogje. Het broertje van … die met Abbey Road... Vriendjes van mij waren diep onder de indruk, jaloers, het hielp mee aan mijn populariteit.
Bijna 50 jaar, 300 elpees, 600 cd’s en 10 gitaren later denk ik terug aan het fietstochtje naar huis naast mijn zus. “Je zult er geen spijt van krijgen”, herhaalde ze nog maar eens.
Volgende column: Bij de BC Zeist: Badminton
Abbey Road - Beatles
Radio Becker, mooie tijden, nog met zo'n luisterhokje in de hoek. Net zo nostalgisch als de Discofoon afdeling op de eerste verdieping van de V&D. Elke zaterdag op mijn fietsje het dorp in om daar een gedrukte Top 40 te halen en dan diezelfde middag met een cassette recordertje bij de radio te zitten om op te nemen. Beatles, niets mis mee, hun beste plaat ook. Maar mag ik er 5 meenemen naar een onbewoond eiland, dan zit deze er niet bij.