Voorbijgangers

1 maart 2019
tekst en foto’s: Anke de Jong

Op mijn dagelijkse ochtendwandeling rondom de voetbalvelden kom ik ze regelmatig tegen, voorbijgangers. Er zijn mensen die ik elke dag tegenkom, min of meer op hetzelfde tijdstip. Soms zijn het wildvreemden die ik maar eenmalig zie.

Als je elkaar elke dag tegenkomt op hetzelfde rondje dan schept dat onbewust een band. De één doet het rondje omdat hij zijn hond moet uitlaten, een ander is op weg naar werk, mantelzorg of studie en een volgende loopt net als ik elke dag hetzelfde rondje, ogenschijnlijk zonder duidelijk doel.

Die onbewuste band resulteert erin dat we nu af en toe een praatje maken met elkaar. Dat kan gaan over het weer of over de hond (altijd dankbare onderwerpen om over te praten) en soms wat diepgaander over levensthema’s of redenen om elke dag hetzelfde stukje te wandelen of te fietsen.

Zelf ben ik sinds de zomer aan het herstellen van een burn-out en zeker in het begin was het rondje wandelen een soort mentale lifeline die ik met het leven hield. Ook hielp het me om een ritme te ontwikkelen. Ik loop dan ook elke dag dezelfde kant op en dezelfde afstand zonder na te hoeven denken welke kant je opgaat en hoe lang je wil lopen. Het geeft houvast en een vast ritme om de dag mee te starten en daarmee helpt het me in mijn herstel.

Eén van de mensen die ik elke dag tegenkom op mijn wandeling is een oudere man achter een rollator. Hij moet al ergens ver in de tachtig zijn maar weer of geen weer, hij loopt elke dag, zelfs bij gladheid. Onbewust heeft deze man iets bij mij teweeggebracht en tovert hij elke dag weer een glimlach op mijn gezicht als ik hem zie aankomen. De vrolijkheid straalt namelijk van zijn gezicht en zijn luide ‘goedemorgen’ schalt je al van verre tegemoet. Je kunt haast niet anders dan er vrolijk van worden! Het doet me weer beseffen wat onbevangen vriendelijkheid al niet kan doen, voor jezelf als je het weggeeft, maar ook voor de ander die het mag ontvangen.

Deze man vertelde me dat hij het rondje elke dag loopt om fysiek in conditie te blijven. Hij is dan wel oud maar hij wil nog langer mee dan vandaag grapt hij regelmatig. Ook voor hem is het rondje een lifeline met het leven, zij het dan een fysieke.

Deze man heeft me geleerd dat je iemand niet hoeft te kennen om de ander toch te groeten en te zien. Ik ben dat dus ook gaan doen bij iedereen die ik tijdens mijn wandeling tegenkom. Sommige mensen groeten me onwennig terug als ik ze groet, maar onwennig of niet, gaandeweg gaan mensen het overnemen. Iedereen vindt het toch wel leuk als je even oogcontact maakt en bewust groet. Het is alsof je je ineens realiseert dat je niet alleen op de wereld bent maar gezien wordt door de ander.

Zo ging het ook bij mij. Waar eerst het leven nog grauw en grijs was, kwam ik er door de ontmoetingen langzaam achter dat er toch meer kleur was dan ik dacht en kon ik uit mijn eenzame bubbel stappen waar ik al een aantal maanden inzat.

Voorbijgangers zijn dus niet zomaar voorbijgangers in je leven. Onbewust kunnen ze heel veel voor je betekenen en jij wellicht ook voor hen. En dat hoeft helemaal niet in grote daden te zitten of in grootse dingen blijkt wel uit dit verhaal. Gewoon elkaar groeten en bewust oogcontact maken met elkaar is al een goed begin om elkaar ook echt te zien. Want volgens mij begint daar het allerbelangrijkste voor ieder mens, weten dat je gezien wordt door een ander en je gezien voelen. Dat is iets waar we allemaal behoefte aan hebben, het is een soort basisvoorwaarde om zin aan het leven te kunnen geven en van betekenis te zijn.

 
Volgende column: Ambassadeurs van Zeist