Inflatie van afschrikwekkende teksten

16 februari 2022
tekst en foto: Arend Postma

Een aantal dagen in de week ben ik in het wijk- en ontmoetingscentrum Binnenbos in Kerckebosch-Zeist te vinden, daar werk ik dan aan een column of aan mijn boek. Af en toe in een andere omgeving werken om de benauwenis van de werkkamer te doorbreken is verfrissend en inspirerend.

Zo vang ik in het Binnenbos regelmatig bloedstollende en meeslepende verhalen vanuit de hele wereld op en soms uit een ver verleden, want de leeftijden van de bezoekers lopen behoorlijk uiteen. De herinneringen gaan van krokodillen op het gazon tot solo-zeilreizen om de wereld en schrijnende armoede uit een Zeister verleden.   

Ik hou mij wijselijk buiten discussies over Corona, The Voice en Marc Overmars door in de veiligheid van mijn laptop te duiken.

Dan komt een bekende uit de buurt het Binnenbos binnen en zegt, terwijl hij naar buiten wijst: ‘Ik heb een andere auto, een Saab!’ Aan het kenteken te zien is hij hooguit een maand oud, dat weet ik omdat mijn kennis van kentekens niet algemeen is maar een obsessie. Daar het gloednieuwe kenteken veel te nieuw voor onze straat is, verontschuldigt hij zich door te stellen dat die als tweedehands uit België ingevoerd is. Een Saab uit 2007 klinkt behoorlijk geloofwaardig en is zeker niet meer gangbaar in het huidige straatbeeld, en daarmee wel in dat van onze eigen buurt natuurlijk.  

In 2007 stond de Saab nog op de cover van Arts en Auto, een tijdschrift dat in elke wachtkamer prominent op de leestafel lag. In 2007 kon je je als arts of jurist nog zonder enige gêne met je Saab in het verkeer begeven, voor het restaurant parkeren of op de oprit plaatsen.    

Hij zegt: ‘Het afgelopen weekend ben ik met mijn ‘nieuwe’ Saab in Limburg geweest. Ik zat maar 10 kilometer van Aken, dus toen heb ik daar de benzinetank maar even volgegooid. Met 30 cent per liter verschil wordt Zeist – Aken, heen en terug, toch een interessante reis.’

Ik vraag niet wat hij daar in Limburg te zoeken had, want dat is privé. Ik heb privacy hoog in het vaandel staan en voor human-interestonderwerpen raadpleeg ik de leesportefeuille bij de kapper.     

Ondertussen haalt hij, bijna triomfantelijk, een pakje Camel uit zijn borstzakje en zegt: ‘Ik heb daar als bijvangst ook maar wat pakjes ingeslagen, en dat was op zijn minst een briljante inval, want de terugreis naar Zeist was lang.’ Hij staat op en zegt dat hij even buiten gaat roken.

Op 6 juni 1989 stak ik, na 24 jaar zwaar roken, mijn laatste sigaret op. Daar was enkel een praktische aanleiding uit onverwachte hoek voor nodig: een collega die, als ik in haar nabijheid een sigaret opstak, zeer irritant begon te kuchen. Roken en drinken waren mijn bastion en levenswijze waar foto’s en teksten nooit een deuk in zouden slaan. Dat is waarschijnlijk de verklaring voor het feit dat ze nooit indruk op mij hebben gemaakt: afschrikwekkende teksten op de verpakking van rookwaren!

Wel ben ik ineens nieuwsgierig naar de Duitse teksten en vraag hem of ik een paar foto’s van het pakje mag maken. Als een Victor Mits draait hij het pakje tussen de vingers zodat geen enkele kant en geen enkele tekst overgeslagen wordt.     

Met mijn Mulo-Duits, aangevuld met een Duits – Nederlands medisch lexicon, ga ik de Duitse waarschuwingen te lijf:

Rauchen mindert Ihre Fruchtbarkeit wordt Roken vermindert uw vruchtbaarheid en Tabakrauch enthält über 70 Stoffe die erwiesenermaßen krebserregend sind wordt Tabaksrook bevat meer dan 70 stoffen die aantoonbaar kankerverwekkend zijn.

Daar is geen woord Frans bij, maar ik ga er nog steeds niet van huiveren, het is de inflatie van de afschrikking.