Foto van de maand en een tornado in Kentucky

16 januari 2022
tekst: Arend Postma; foto: Pixabay

Ik ben een fan van de ‘Foto van de maand’ van Kees Linnenbank. Het is de bedoeling dat de lezer raadt waar die foto in Zeist genomen is, daardoor ben ik anders naar Zeist gaan kijken.

Dus niet alleen Slot Zeist of de imposante architectuur van Vollenhove maar ook overwoekerde beeldjes in verloren plantsoenen, onbekende stukjes Zeister verleden in een winkelportiek en gevels van trotse huizen die in de loop van de tijd door andere bouwwerken uit het straatbeeld verdreven zijn.

Voor een eerlijk speelveld is het natuurlijk wel zaak dat bewoners van het betreffende postcodegebied zich een beetje inhouden.

Als redactielid krijg ik af en toe de inzendingen met de antwoorden onder ogen. Daar zitten soms ook opmerkingen over de betreffende plek, het kunstwerk of object van de foto tussen. Dat zegt dan iets over hoe de inzenders bij hun omgeving betrokken zijn. Bijvoorbeeld, bij de laatste ‘Foto van de maand’ die gaat over een kunstwerk van grote druppels die licht geven.

Inzenders vragen zich af wanneer die lampen nu eindelijk door de gemeente schoongemaakt gaan worden en de kapotte vervangen. Of waarom er geen ledlampen in gedaan worden zodat er meer van kleuren gebruik gemaakt kan worden.

Dan zal men zelf de handen uit de mouwen moeten steken, want er gaan geruchten dat de gemeente er op uitgekeken is.

Ook wist iemand te vertellen dat de betreffende plek een ‘Gym in Pokémon Go’ is. Dát had ik dus  nooit kunnen bedenken, maar is wél interessant voor de Pokémon-fanaat.

Hoe anders is dat in het tornadogebied van Kentucky. Thomas Rueb is in het gebied omdat er net weer een tornado huisgehouden heeft. In zijn column, in de Volkskrant van 5 januari, probeert hij er achter te komen hoe een Amerikaan zijn eigen omgeving ervaart na een tornado.

Met alle empathie en nieuwsgierigheid die van een Nederlandse Amerika-correspondent verwacht mag worden doet hij er verslag van de chaos en welke impact dat op de bevolking heeft.

Hij staat naast het karkas van een truck die op zijn kop in het gras ligt, een bejaard echtpaar is eigenaar van de auto. Ze kijken toe hoe hun kinderen allerlei spullen uit hun verwoeste huis redden.

Als een Ivo Niehe of Matthijs van Nieuwkerk gaat hij op zoek naar tranen, want die moeten hier in het land van de onbegrensde mogelijkheden volgens hem voor het oprapen liggen. Maar niets is minder waar, want het enige dat hij tegenkomt is gelatenheid en volledige acceptatie van soms wel heel destructieve elementen - het noodlot ligt naast de bijbel op het nachtkastje.  

Ondertussen is hij in gesprek met de schoonzoon van het onfortuinlijke echtpaar.

Op de vraag of hij boos is antwoordt die: ‘Hoe bedoel je, boos?’

Thomas weet wat er misging en zegt: ’Er was een tornado!’

De schoonzoon antwoord alleen: ‘Maar het was de wind, en de wind is niemands schuld!’

Zo had de Nederlandse correspondent er nog niet naar gekeken en merkt dat er een enorme kloof zit tussen de situatie ter plekke en wat hij als inwoner van het overgeorganiseerde Nederland gewend is.

Amerika probeerde zich tot nu toe zo weinig mogelijk bezig te houden met wegen, bruggen, spoorlijnen, elektriciteit, water, gas, riolering, omgeving enzovoort: het heeft de infrastructuur van een derdewereldland. Nederlanders proberen op zijn minst hun omgeving in stand te houden door bij de betreffende instanties te klagen en soms zelf het heft in handen te nemen. Nederlanders hebben niet voor niets Nederland geschapen, en Hans Brinkers stopte zijn vinger in de dijk.