Ga er maar aan staan!

11 februari 2024
tekst en foto: Marieke Palm

De druppels vallen op m’n capuchon, de regen waait in m’n gezicht. Toch vind ik het vandaag heerlijk om te fietsen. Ik fiets langs het vertrouwde hertenkamp, de hertjes lijken wel bange hondjes die schuilen bij het huisje onder het afdakje tegen de regen. Wat ben ik blij dat ze mogen blijven, fijne herinneringen en bovendien zie ik zo vaak ouders en hun kinderen genieten van deze Bambi’s. Zo ook ikzelf, wat genoot ik van die momenten samen met mijn kinderen bij de hertjes. Even samen de hertjes voeren en verder helemaal niets.

Ik vervolg mijn route dwars door het centrum, stukje Slotlaan naar de Utrechtseweg. Na de rust van het bos vind ik het altijd wel vermakelijk om door het centrum te fietsen. En dat blijkt, want uit het niets rijdt een jongen op een scooter met een noodgang een oudere mevrouw letterlijk omver. Bij het overeind helpen blijkt ze gelukkig ongedeerd maar wel geschrokken. Nog meer geschrokken en verontwaardigd is een voorbijganger die het ook ziet gebeuren. Ze springt vol verontwaardiging op haar e-bike en probeert de scooter te stoppen. Ik krijg er zo’n warm, energiek gevoel van, mensen die ergens voor staan en iemand willen (misschien wel móeten) helpen. Ook al is het slechts een gebaar, want de scooter is inmiddels een klein puntje in de verte geworden. De intentie telt voor mij net zo zwaar.

Met mijn gesterkte gevoel van passie en moed waar hulpverleners over moeten beschikken, fiets ik verder naar mijn afspraak: een tienermeisje dat het niet meer kan opbrengen om naar school te gaan. Kort door de bocht is angst hier debet aan. Angst om niet te voldoen, om te veel op te vallen, niet oké te zijn en meer. Schaamte door het niet naar school te gaan, en schuldgevoel. Schuldgevoel naar anderen, schaamte voor zichzelf. Het raakt me steeds opnieuw om deze worsteling te zien, en ik vraag me af: wat kunnen we nu anders doen? Kunnen we accepteren dat er een (behoorlijk) aantal kinderen is voor wie dit onderwijssysteem niet past? Wat kunnen we deze kinderen dan bieden?

Deze tiener raakt me en triggert me om de allerbeste hulpverlener te zijn die ik kan zijn. En dan loop ik ook een beetje tegen mijn grenzen aan, als ik besef dat ik dit niet kan oplossen. Ik kan er alleen maar zijn, luisteren, meedenken, met ouders, dit meisje, ouders en de school. Ook al weet ik dat de intentie, het willen helpen, er zijn, al zo veel kan betekenen. De wereldverbeteraar in mij wil eigenlijk meer, en wel nu.

Dan ben ik zo blij en dankbaar met mijn collega die altijd zegt: “Marieke, vertragen, de tijd nemen, vertrouwen geven dat het goed komt. Veranderingen kosten tijd”. De ongeduldige idealist in mij weet dit, maar voelt de drang om in actie te komen.

Dit meisje is namelijk niet de enige in deze situatie, ik zie als hulpverlener steeds vaker jongeren die moeite hebben met het naar school gaan. En deze jongeren zijn niet lui of ongemotiveerd, ze zijn vaak juist lang over hun grens heengegaan en hebben allerlei oordelen over zichzelf. Ook hun ouders maken een zoektocht door met hun kind en hebben vaak van alles geprobeerd (pushen, geen druk, beetje druk, veel druk, belonen, sancties, noem maar op).

Elke ouder wil dat hun kind naar school gaat om zich te ontwikkelen. Maar na maanden van stemmingswisselingen, boze buien, ruzies en verdriet, zeggen ouders: ”Blijf maar thuis, slaap maar even goed, je bent goed zoals je bent”. En hoe fijn en mooi is dat?! Dat de ouders die steun dan kunnen geven wanneer het echt niet meer gaat? Er zijn helaas best vaak oordelen over ‘deze ouders’, die niet streng durven zijn en hun kinderen met een zijden handschoen aanpakken. Maar ga er maar aan staan… Veroordelen is makkelijk, maar oprecht vragen toch ook?

Het niet naar school kunnen gaan is zoveel meer dan “niet naar school gaan”. Dus laten we mild zijn voor en met deze jongeren en kijken naar wat wel kan, er zijn altijd andere wegen te bewandelen dan het geijkte pad. Het lijntje van verbinding voelen tussen school, ouders en jongere maakt het verschil. Los van de uitkomst, maar zeker voor de toekomst.

Mooie dromen heeft ze gelukkig, deze tiener! Daar straalt ze van. En ik geloof echt in haar. Zij kan reflecteren, naar zichzelf kijken uit meerdere perspectieven. Dé belangrijke dingen in het leven! Ze heeft het allemaal. Ze is kwetsbaar, ze stelt zich open en wil anders. En daar begint het. Dat is een en al kracht en hoop. Daar begint het mee en gaat haar verder brengen.

Ik besef me dat ondanks het gegeven dat er geen tijd “over” is, ik de tijd kan nemen die ik nodig vind en het vertrouwen er is in mij als professional. En dat maakt dit werk zo mooi. En zinnig.

En wanneer ik dan weer langs de hertjes fiets, denk ik aan die fijne tijd met mijn kleintjes bij de hertjes. De kindjes leunend tegen me aan, opkijkend naar mij en die blije gezichtjes zonder zorgen. Gewoon in het nu. En dan mis ik dat. Dus ik fiets hopelijk binnenkort naar de hertjes met mijn tieners en kijk tegen hen op. Want zij staan er maar aan!