1 december 2016
tekst: Judith Jägers, foto: Kees Linnenbank

Judith Jägers heeft dit voorjaar meegedaan aan de schrijfwedstrijd ‘Schrijven voor Afghanistan’ van Save the Children. Die bijdrage hebben we gepubliceerd in mei. Ze viel helaas niet in de prijzen: ze had niet genoeg stemmen en ook de vakjury oordeelde anders.
Voor de redactie van Zeistermagazine wel genoeg reden om contact op te nemen met Judith. Wij vinden dat een jonge auteur de ruimte moet krijgen. We hebben haar gevraagd om een vervolg te schrijven. Het is een drieluik geworden. Speciaal voor kinderen. Als (groot)ouder kun je het voorlezen.
Hier volgt deel 3, het laatste deel. Lees het verhaal en reageer!

Klik hier voor deel 1.

Klik hier voor deel 2.

De Schaapskooi

Samen lopen ze terug naar huis en kletsen na over wat ze vandaag hebben meegemaakt met de oude zeeman. Deze middag verliep helemaal anders dan dat zij hadden verwacht. En dan te bedenken dat Noah vandaag eigenlijk Momo wilde voorstellen aan Anna. Ze zijn de tijd ook helemaal vergeten en ze merken dat het al bijna donker wordt.

Als ze thuis komen, wachten papa en mama al op ze. Iedereen zit al aan tafel om te gaan eten. “We hebben de oude zeeman gevonden’’ zegt Anna. “Sorry dat we te laat zijn, we waren eigenlijk de tijd een beetje vergeten’’ zegt Noah. “We zijn blij dat jullie de oude zeeman zijn tegengekomen en het geeft niet dat jullie een kwartiertje te laat zijn. Anna eet je met ons mee?“ vraagt papa. En zo zitten ze met zijn allen aan  tafel te eten. Noah vertelt zijn zusjes Sofie en Elena hoe leuk het vandaag in het bos was. Papa bedenkt dat hij ook nog wat wilde vertellen aan de kinderen: “Ik heb vandaag de schaapsherder gesproken en hij zoekt nog kinderen die het leuk vinden om te helpen met de schapen. En binnenkort met de lammetjes. Is dat niks voor jullie?’’ vraagt papa. “Ja, leuk mogen Sofie en Elena dan ook met ons mee?“ vraagt Anna. “Ja dat is goed, laten we morgen met zijn allen naar de schaapsherder gaan” stelt mama voor.

Omdat het vrijdag is, mag Anna ook blijven logeren en mogen ze zelfs in Momo slapen vannacht. Noah loopt met Anna naar buiten en achterin de tuin staat Momo al op ze te wachten. In het donker geven de gekleurde stippen licht. En elke keer als Noah naar Momo loopt, voelt hij zich extra blij en hij hoopt dat Anna het ook leuk vindt. “En wat vind je van het busje?” vraagt hij aan Anna. “Hij ziet er nog vrolijker uit dan ik had gedacht” zegt ze. Trots kijkt Noah naar Momo en ze maken samen het bed op.
Als ze eenmaal in bed liggen, kijken ze samen naar de sterren en foto’s die op het plafond zijn geplakt. Noah vertelt bij elke foto waar deze gemaakt is, want op elke foto is weer een nieuw land of dier te zien en Anna luistert aandachtig naar de verhalen. Al kletsend vallen ze uiteindelijk in slaap in het busje Momo.

De volgende dag staat de hele familie al vroeg op om naar het bos te gaan. Ze willen vandaag op bezoek gaan bij de schaapherder en kijken of ze hem kunnen helpen. Ook Sofie en Elena hebben zin om de schapen te zien. Als ze in het bos zijn, weten Anna en Noah natuurlijk de weg naar de Schaapskooi uit hun hoofd. Eenmaal daar zien ze Kees de schaapsherder al staan. Het lijkt of hij iets of iemand aan het zoeken is. Hij kijkt wild om zich heen, kijkt achter elke boom en struik en Sam, de hond, zoekt met hem mee. Ondertussen houdt Kees ook de schapen in de gaten. “Goedemorgen Kees, wat is er aan de hand?” vraagt papa. “Ik ben hier al vanaf vanochtend 8 uur en toen had ik al het idee dat er iets niet klopte. Nadat ik alle schapen eten had gegeven, wist ik opeens wat er aan de hand was. Diana is niet bij de andere schapen. Ik heb overal gezocht, haar naam geroepen en Sam, de hond, laten zoeken” antwoordt Kees.
“Wij kunnen je wel helpen zoeken!’’ zegt Anna. “Toevallig wilden we vandaag toch al vragen of we je kunnen helpen met de schapen en straks met de lammetjes” zegt ze erachteraan.
“Wat ontzettend aardig van jullie zeg! En met zijn allen hebben we wel kans dat we haar sneller vinden’’. “Hoe kunnen we haar herkennen?” vraagt Noah. “Goed dat je het vraagt, Diana is een zwart schaap, met een wit vlekje op haar linkeroor en niet te vergeten ze kan elk moment lammetjes krijgen”.
Als vanzelf splitst de groep zich in tweetallen. Mama en Sofie gaan richting de heide, Elena gaat met papa richting het meertje en Noa en Anna lopen richting de open plek.

Al lopend kijken ze overal of ze misschien Diana zien. Noah en Anna kijken achter elke boom en blijven haar naam roepen. Ze lopen dezelfde route als die ze altijd nemen als ze naar de open plek gaan. Ze zijn er al bijna als ze opeens iets in de verte horen. Het geluid is erg zachtjes en stopt dan
weer. Ze kruipen onder de struiken door en horen weer een hoog, kort geluid. “Wat is dat?” vraagt Noah zich af.
Als ze gaan staan in de open plek zien ze daar opeens een zwart schaap staan. “Zou dat Diana zijn?” vraagt Anna. “Laten we naar haar linkeroor kijken’’ zegt Noah. En als ze dichterbij komen zien ze inderdaad een wit vlekje in haar linkeroor maar ze zien ook achter iets bewegen. Als ze goed kijken zien ze daar twee mini lammetjes. Dus dat was het geluid wat ze eerst hoorden!
En terwijl ze de lammetjes aan het bewonderen zijn, komen Kees en Sam ook naar hun toe. Kees is heel blij dat het goed gaat met Diana en de lammetjes. Hij is ook heel blij dat Noah en Anna ze hebben gevonden. “Als dank voor jullie hulp wil ik graag de lammetjes naar jullie vernoemen” zegt Kees. Hier zijn Anna en Noah natuurlijk erg blij mee.
“Tot de volgende keer kleine Anna en Noah” zegt Anna tegen de lammetjes terwijl ze samen met Noah en zijn familie weer naar huis wandelen.