Het laantje zonder Eind

1 januari 2019
tekst en foto’s: Vrouwtje Jas

Als kleuter sprak het Laantje zonder Eind al enorm tot de verbeelding van Vrouwtje Jas. De familie Jas woonde daar vlakbij en op de zondagse wandeling liepen ze altijd een stukje van het Laantje. Vaak stelde ze een vraag over het Laantje:

"Waarom heeft deze laan geen einde?”

“Alle straten komen toch ergens uit?”

“Wat gebeurt er als we helemaal doorlopen?”

“Gaan we doorlopen om te kijken waar we uitkomen?"

Haar moeder, de vragen zat, had een standaardantwoord: "niemand weet het precies, want niemand is tot aan het einde gekomen".   

Haar vader, die ervan hield om de fantasie van zijn kinderen te stimuleren, vertelde iedere week een ander verhaal. De ene keer vertelde hij over een grote zee waar je uitkomt als je eenmaal over de heuvels van de Utrechtse Heuvelrug heen geklommen bent. De week daarna viel je in een groot gat, als je het waagde om het Laantje zonder Eind uit te lopen. Weer een paar weken later vertelde hij dat je helemaal rond de wereld kon lopen en weet je waar je dan uiteindelijk uitkomt? 

"Draai je maar eens om, want uiteindelijk kom je dan daar, aan het einde van deze straat, gewoon weer aangelopen. Maar dan heeft je wandeling wel jaren geduurd en kom je aan als een oud vrouwtje."

De fantasie van het kleine Jasje sloeg op hol. 's Avonds in bed mijmerde ze dat ze als een Alice in Wonderland het Laantje afliep en onderweg allerlei avonturen beleefde. Die avonturen schreef ze op, want tja, je weet maar nooit. Schrijversbloed gaat waar het niet gaan kan en stel dat ze niet terugkomt, dan zal niemand ooit weten waar dat Laantje zonder Eind toe leidt.

Is dit de bron van haar zwerversbloed? Haar fantasie over Het Laantje zonder Eind?

Wie zal het zeggen?

Toen Vrouwtje Jas eenmaal volwassen was, begon ze te reizen. Aanvankelijk door Nederland, later door Europa. Daarna door Azië en Afrika. De wereld werd haar Laantje zonder Eind.

Afgelopen zomer was ze thuis in Zeist. Toen fietste ze langs Hèt Laantje zonder Eind. Tot haar verbazing stond er een verkeersbord: ‘doodlopende weg’. Weer sloeg haar fantasie op hol. Vooral toen ze zag dat “Het Afscheidshuys ’t Zeisterbosch” op nummer 5 gevestigd is. Wat een ironie: het Laantje zonder Eind is een doodlopende straat met seniorenwoningen en een uitvaarthuis!

Vrouwtje Jas vroeg zich af of er meer lanen zonder einde zijn, dus ze ging op onderzoek uit. Op de website Over Straatnamen met name vond ze interessante informatie: er bestaan meer straten zonder einde, namelijk het Straatje-zonder-einde in Mechelen, de Straat zonder einde in Oostende en de Laan Eindeloos in Heiloo. Het is niet te geloven maar al deze straten lopen dood! 

Alleen ons Laantje zonder Eind heeft de schijn van eindeloosheid.  Tenminste de ene kant op, de kant van Soesterberg. Alhoewel, wie zal het zeggen: misschien is het Laantje bij Het Afscheidhuys toch eindeloos…. 

Vrouwtje Jas reist de hele wereld over, maar in Zeist is ze thuis. Als ze in Nederland is, zwerft ze hier rond. In deze maandelijkse rubriek vertelt ze over deze zwerftochten door Zeist. Meer verhalen van Vrouwtje Jas kun je lezen op www.vrouwtjejas.nl