5 februari 2023
tekst en foto: Ruud Vermaase

Er zijn van die momenten dat je je diep schaamt voor Zeist. Weinig subtiel is Adieu Sweet Zeist daar een verwijzing naar. Alhoewel hoogstwaarschijnlijk maar weinigen daar de link naar The Nits in zien. Want dat was zo’n schaammoment. Slechts een handjevol mensen bij een concert in Figi terwijl ik The Nits ook twee keer in een uitverkochte sfeervolle grote zaal van Tivoli Vredenburg heb gezien. Een nog grotere schaamte kwam over mij heen toen Graham Gouldman Figi aandeed. Zo mogelijk nog minder Zeistenaren hadden de moeite genomen deze voormalige frontman van 10CC en member of The Rock & Roll Hall of Fame te komen zien. ‘I don’t like Z-eye-st’, zong hij in de laatste regel van zijn laatste nummer (Dreadlock Holiday). Het was een geintje van deze grootheid, maar als dat niet zo was, kon ik hem alleen maar gelijk geven. Schaamte.

Soms is er ook opluchting. In het Beauforthuis was het afgelopen winter stampvol bij een concert van CCC Inc. Juist deze cultband geniet dus grote bekendheid in Zeist. Helaas heb ik in het Beauforthuis ook wel eens heel ongemakkelijk met hooguit 20 man op een keukenstoel gezeten bij een optreden van Rick de Leeuw (Tröckener Kecks, wie kent ze niet?). Maar aan het Beauforthuis heb ik louter goede herinneringen, ook bij die piepkleine concerten.

Het is bij Blink op de Slotlaan als ik Arend, mederedacteur van Zeistermagazine, mijn ergernissen over Zeist opbiecht. Alhoewel we het beiden nog iets te vroeg vonden, hadden we toch maar speciaalbiertjes laten aanrukken. “Het valt mij steeds moeilijker om positief over Zeist te schrijven”, zucht ik. Cultureel is het armoede. Als er iets leuks of moois is, wordt het door een klagende briefschrijver meteen afgeschoten. Althans zo lijkt het.

Tegelijk moet ik dagelijks jaloerse collega’s van mij afslaan. Ik werk in Rotterdam en als ik mij beklaag over mijn lange reistijd, steunen zij mij van harte met: “Maar Ruud, Zeist is toch ontzettend mooi wonen, met al die bossen?” En ik weerleg het niet. Sterker, ik dik het altijd nog eventjes aan. Tijdens onze digitale weekstart op maandagmorgen vragen collega’s of ik de microfoon wil openzetten om de vogeltjes in mijn tuin te horen fluiten.

Intussen zitten Arend en ik aan ons zoveelste ongeplande glas. Hij wit, ik tripel. Het hoge woord is eruit. Het is mooi geweest. Wij nemen afscheid van Zeist en zullen vanaf komende zomer een paar dorpen verder op de Heuvelrug ons leven vervolgen. En daarom zal ik de redactie moeten verlaten. We filosoferen nog wat door. Wellicht houden we contact in een format waarin ik het gemis vorm kan geven? Verlangen naar vroeger kan zo verschrikkelijk pijn doen. Toch?

Adieu Sweet Zeist.

Foto: Playlist van Graham Gouldman van zijn concert in Figi op 4 februari 2019. Let op de fonetische omschrijving van Zeist om zijn laatste zinnetje te kunnen zingen: ‘I don’t like Zeist’ in plaats van ‘I don’t like Reggae’.