Kort langs de waterkant

21 mei 2021
tekst en foto: René Scheffer

Jarenlang verveelde ik het thuisfront en mijn collega’s met mijn verzuchting: ”als ik een jaar of 63 ben stop ik bij de gemeente en ga ik vissen”. Ik las visbladen, keek VIS TV, liep langs de waterkant, kijkend naar vissers. Het verlangen om te vissen was onmogelijk groot. Ik werd lid van Facebookgroepen als “Penvissen”, “Kanaalvissers” en “Visstekken”. Ik plaatste enkele blogs over mijn verlangen. In maart kreeg ik bij mijn afscheid een mooie visuitrusting van mijn collega’s. Maar het blijkt toch wel gedoe. Ben ik niet gewoon te lui om te vissen? Het vraagt toch wel iets van voorbereiding. Dobber, lood en haak plaatsen, priegelwerk. Alles bij elkaar scharrelen, haken, net, onthaker, mat, stoel etc. 

Op 20 april begin ik bij het bruggetje Brugakker. Het is geen succes. Lijn in de war, niet goed uitgelood, haakje eraf. Gelukkig lopen de wandelaars voorbij en kwam er niemand kijken naar mijn onhandigheid. Ik app een collega en stuur een vis-selfie en hoor van hem dat er die avond raadsvergadering is.

Ik stop direct met vissen, ga naar huis en zet Slotstad TV aan. Ik heb nu eenmaal een absurde hang naar sensatie en ook naar anti of a-dynamiek. Wat is er mooier dan die stillevens op de digitale achtergrond, het ene raadslid met op de achtergrond een drankkast, de andere een boekenkast, weer een ander een zee van niets of van zooi of juist design. Eenmaal voor de buis en Slotstad TV val ik met mijn neus in de boter. Pure a-dynamiek op 20 april, waar Wim T. Schippers jaloers op zou zijn. Het gaat schijnbaar nergens over en dat steeds repeterend alsof het normaal is, en dan geniet ik. Ik heb geen agenda bij de hand en het duurt een uur voordat ik in de gaten had welk onderwerp aan de orde is. Ik geniet doorgaans vooral van bespreking van de lijst van ingekomen stukken en procesvoorstellen. Favoriete zinnen zijn “zoals ik in de motie al heb uitgewerkt, wil ik nogmaals stipuleren dat” of “Ik sluit mij graag aan bij de woorden van mijn voorganger, maar wil er nog het volgende aan toevoegen...” of “dit procesvoorstel, waarin de inspraak wordt geregeld, moet zeker eerst de inspraakronde in”.

Het kijken en luisteren naar de raad lijkt soms op vissen. De dobber staat bewegingsloos in het water, soms wat wind, het herhaalt zich steeds. Soms is er iets van beweging en lijkt de dobber onder te gaan, maar het zet niet door. Net op het moment dat je wil opbreken tegen het duister schiet de dobber weg, adrenaline, gespetter. Hier doe je het voor. Sensatie was er deze avond op 20 april bij de raad helaas niet. Net op het tijdstip rond 22.30 uur dat je het verwacht wordt de vergadering afgesloten en lijkt iedereen tevreden.

De dagen na de raadsvergadering ga ik twijfelen. Houd ik eigenlijk wel echt van vissen of is het slechts een alibi om me te kunnen onttrekken aan situaties zoals werk- en huiselijke verplichtingen. Inmiddels heb ik de dagen na 20 april mijn uitrusting verder op orde gebracht, heb het vissen wat beter onder de knie en medio mei heb ik zelfs een mooie zeelt gevangen. 

Maar ik zie nu toch al weer uit naar de volgende raadsvergadering.