4 juni 2020
tekst: Steven Spaargaren, foto: Carine Blauw
Onlangs kreeg ik van mijn voormalige echtgenote drie puzzels die zij van haar buren heeft geleend. Twee puzzels met 192 en 520 stukjes die allebei het landschap in Zwitserland voorstellen. Die heb ik binnen week gelegd. De derde puzzel stelt een schilderij voor met een vissersvrouw met twee kinderen met 750 stukjes. Zo’n dertig jaar geleden heb ik voor het laatst gepuzzeld. Kan ik het nog en welke vaardigheden komen om de hoek kijken?
Ik begin er opgewekt aan om alle stukjes op een hoop te leggen. De kleuren zijn donker en moeilijk uit elkaar te houden. Ik begin met de randen: de stukjes met een rechte kant. De grote berg stukjes in kleinere delen verdelen. Dat heb ik vroeger geleerd om zo het raamwerk te krijgen. Problemen aanpakken zoals dat heet.
Dan selecteer ik op kleuren. Hoe kom ik hieruit met al die sombere kleuren? Ik word er bijna een beetje somber van en ik besluit een nachtje te slapen. Soms helpt dat.
Ik ga me focussen op gezichten en mogelijk helpt dat. Zo bouw ik ongemerkt de kern op van het schilderij. Je moet bij het makkelijke deel beginnen.
Mijn jongste zoon komt na zijn werk bij mij langs. Ik merk dat hij talent heeft voor dit soort dingen. Hij heeft geleerd om problemen aan te pakken. Hij neemt goed waar en legt dan een aantal stukjes. Als hij weg gaat geeft hij mij nog een paar tips.
Ik ga door op de ingeslagen weg en de puzzel vordert gestaag. Nu komen de echt moeilijke delen. Hoe kom ik hieruit? Ik ontdek dat er een bepaalde structuur in de puzzel zit. Een staand stukje na een liggend stukje en dat om en om. Ik ontdek steeds meer structuur in de puzzel en het eind komt in zicht. Ik haal er een paar foutjes uit en de puzzel is klaar! In ben er ruim een week mee bezig geweest. Je moet af en toe stoppen en iets anders gaan doen.
Wat heb ik er nu van geleerd?
Het is heel wat dat ik nog steeds kan puzzelen. Een oefening in eigen zelfvertrouwen. De puzzel met een grote berg stukjes in kleinere delen verdelen. Je moet bij het makkelijke deel beginnen. Het heeft allemaal te maken met zorgvuldig waarnemen. De kleinste details zijn belangrijk. Dan op een bepaald moment je intuïtie laten gaan. Je vingers het werk laten doen in samenspraak met je ogen.
De volgende puzzel neem ik een met lichtere kleuren en meer reliëf!
 |
Volgende bijdrage: Meike's kijk op Zeist-West |