1 november 2016
tekst en foto’s: Gerard Ruijs
Na zijn vertrek als directeur van Figi is Gerard Ruijs actief via de organisatie PUM. Met steun van het ministerie van Buitenlandse Zaken (Ontwikkelingssamenwerking) vindt uitzending plaats naar een ontwikkelingsland. Zo dragen professionele vrijwilligers (senior experts) kosteloos hun kennis en ervaring over. Daarmee wordt zelfredzaamheid, ondernemerschap en duurzame ontwikkeling van het midden- en kleinbedrijf in ontwikkelingslanden en opkomende markten gestimuleerd waardoor er meer werkgelegenheid en doordoor minder armoede ontstaat. Met name het toerisme kan hier sterk toe bijdragen. Deze aflevering komt vanuit Zambia.
Het wordt mijn tweede missie in Zambia waar ik deze keer met het management van een safari lodge mag brainstormen over uitbreidingen.
Tijdens mijn eerste bezoek was het toerisme sterk teruggelopen doordat vooral de Amerikanen bang waren voor de Ebola-uitbraak in Midden Afrika, waar Zambia in het geheel geen last van had, en de wereldcrisis.
De reis naar de lodge is lang. Van Amsterdam via Nairobi (Kenia) naar Lusaka (hoofdstad van Zambia) en vervolgens met de auto naar de plaats van bestemming over een deels zanderige hoofdweg. De bestemming ligt op dagje rijden aan de Kafue Rivier, tegenover het National Park, ver weg van een bewoonde wereld, op ca. 60 km afstand van het eerste dorpje.
De lodge
Het is dan ook geheel op zichzelf aangewezen. Zonnepanelen verzorgen energie en warm water, water wordt uit de grond gepompt, hout en (flessen) gas leveren de warmte en toegang tot internet krijgt je via een 3G simkaart met een lage brandbreedte, dus erg traag. Tevens is er een grote Vegetable garden waren de groenten worden gekweekt.
De lodge bestaat uit kleine bungalows en grote luxe tenten welke naast het centrale gebouw aan de rivier liggen. Overdag lopen er hordes schichtige maar prachtige impala's, brutale bavouanen en vervets rond. Na zonsondergang lopen de wilde dieren tussen de gebouwtjes rond: olifanten, leeuwen en een nijlpaard. Vanzelfsprekend moet je er dan niet in je eentje rondlopen: je wordt dan altijd begeleid door een lokale medewerker.
Niet ver van de lodge ligt de compound waar de medewerkers met hun gezinnen wonen. Ieder is uitermate vriendelijk en er worden over en weer grappen gemaakt. Ik word al gauw ‘Mandala Kufupi’ genoemd, wat ik maar niet vertaal maar wel als geuzennaam beschouw.
Bijzonder sociaal beleid
De directeur/eigenaar voert een bijzonder sociaal beleid. De gammele huisjes met leem en golfplaten (maar ook zonnepaneel en TV) worden vervangen door stenen woningen, en er is een Community school voor de kinderen. Deels in een stenen gebouwtje, deels in de openlucht onder een overkapping.
Het speelgoed van de kinderen is uiterst eenvoudig: twee schoenen op elkaar en je hebt een autootje.
Daarnaast biedt hij op zijn terrein om niet faciliteiten voor een Rehabilition Centre for animals dat door Game Rangers wordt gerund.
Naast de financiële en maatschappelijke inbreng van het bedrijf krijgt de school ook donaties van gasten en weldoeners.
Ik ben in de gelukkige gelegenheid om namens de geliquideerde stichting ‘Pensionaat St. Louis’ een cheque aan te bieden welke met bijzondere dankbaarheid en een vreugdedans door de leerlingen wordt aanvaard.
Het bedrag zal worden gebruikt voor een borehole van waaruit zuiver drinkwater kan worden betrokken zodat geen onzuiver rivierwater meer wordt gedronken.
Door het reservaat
Op een dag mag ik mee op game drive (game staat voor Groot Wild) door het reservaat. Met de boot steken we de rivier over tussen de vele nijlpaarden en krokodillen.
We rijden met een terreinwagen dwars door de bush, door het hoge gras. Op korte afstand van olifanten, zebra's, buffalo's. Als we te dichtbij komen, stoppen we om ze niet op te jagen. Een aantal beesten hebben Nederlands/Afrikaanse namen: Duikers (antiloop) en Boomdassie (hyrax).
De chauffeur is deze keer geen inlandse gids maar een huisvriend die de weg wel weet.
Het wordt vroeg en snel donker. Je ziet duidelijk de oplichtende ogen van jakhalzen. Plotseling komen we vast te zitten in de drassige grond.
Er wordt wat heen en weer gereden, maar dat helpt niet: de zware 4WD graaft zich verder in.
Met z'n allen uitstappen en helpen duwen. We breken takken af en leggen deze onder de banden.
Na meer dan een half uur komen we eindelijk los. Weer een avontuur rijker.
Thuis (in de lodge) aangekomen, blijken wij in een levensgevaarlijke situatie terecht zijn gekomen: in het donker ligt het jachtwild tussen in het gras hun prooi af te wachten.
We hebben geluk gehad!
