Ook in Zeist getouwtrek aan ongedocumenteerden

1 maart 2021
tekst en foto’s: Bob Horjus

Onder Nederlanders verschillen de meningen en gevoelens behoorlijk over mensen die door wat voor reden ook zich geroepen voelen om hun huis en haard te verlaten en naar ons land komen. Je hebt We gaan ze halen, die twee keer vruchteloos een poging deden om met auto’s, een bus en een vliegtuig vluchtelingen uit Griekenland te halen. Hun motto is, net als dat van Angela Merkel: “Wir schaffen das”. Aan de andere kant zijn er, vooral politieke partijen, die vluchtelingen vooral als bedreiging zien. Argumenten: Ons land is maar klein en heel dicht bevolkt. Bovendien hebben we al een tekort aan huizen, ze hebben een vreemde cultuur, we moeten rekening houden met het maatschappelijk draagvlak, opvang moet in de (overvolle) regio, we zijn Gekke Henkie niet…, eerst moeten er Europees beleid komen.

Exponent van de eerste groep is de groep die maandelijks een wake bij het detentiecentrum bij Kamp van Zeist organiseert. Hier zitten uitgeprocedeerde asielzoekers en ongedocumenteerden vast waarvan de overheid denkt dat ze in de illegaliteit zullen onderduiken als ze weten dat ze binnenkort uitgezet worden. De wake heeft enige landelijke bekendheid. Regelmatig zijn er landelijke politici, media of BN’ers aanwezig of ze houden er een praatje. De Wake vindt iedere 1^e zondag van de maand om 16.30 uur plaats sinds de schipholbrand van oktober 2005. Helaas onderbroken door de corona lockdown-beperkingen (zie http://www.wakezeist.nl/).

Wie daar komt met het idee dat die protesten tegen overheidsbeleid spannend zijn en daar de ME, traangas en waterkanonnen verwacht wordt teleurgesteld. Wat daar concreet gebeurt is niet erg spectaculair. Er komen rond 30-50 mensen 30 minuten bijeen. Er zijn lichtjes en bloemen, er worden liederen gezongen en gebeden uitgesproken: ‘kirie eleison’, er is informatie over de actuele situatie rond vluchtelingen, asielbeleid, asielzoekers, mensen die gevlucht zijn en hun detentie. De bloemen die door de bezoekers zijn meegenomen worden in het hek gestoken. De overheid, het object van het protest, is niet totaal afwezig. Als je daar staat te protesteren draait het alziend oog van bewakingscamera’s onze kant uit. We worden in de gaten gehouden. Het blijft niet onopgemerkt. Ik denk soms wel eens: “Hoe worden die beelden bekeken?” en “Zou er bij de AIVD een klein dossiertje van mij zijn opgesteld?” Dat moet dan maar…, maar het zou ook goed kunnen dat dat groepje mensen expres totaal genegeerd wordt. Worden we misschien als volkomen irrelevant beschouwd.

Je moet wel een beetje verstand op nul zetten en geloven, ja… geloven dat je het ergens voor doet. Dat het zin heeft, ook al zie je het niet. Dat lijkt zinloos en dwaas. Maar goed… In Argentinië stonden ook “de dwaze moeders op het plein …. Geef hun een teken een signaal. Dat geen enkele deur eeuwig dicht zal zijn. Dat aan het eind van de tunnel het licht zal zijn” (naar Herman van Veen’s lied: Signalen).

Bij speciale gelegenheden zijn er veel meer deelnemers aan de wake. Bij de 150^ste keer bijvoorbeeld. Ook waren er keren dat er veel inwoners uit Heerde en Culemborg aanwezig waren, naar aanleiding van gezinnen uit die plaatsen die vastgezet werden en kort daarop zouden worden uitgezet. We zijn toen omgelopen naar de achterkant van het complex. Dat is een heel eind lopen. Minstens drie kilometer. Als je dan met z’n allen hard over die 5 meter hoge muur de namen roept van wie daar vast zit zouden de vluchtelingen daar solidariteit en bemoediging aan kunnen ervaren (zie QR-Code).

Het sterke argument dat we als ‘zwakke’ wake kunnen laten horen is het appelleren aan het misschien tanende christelijke geweten dat nog ergens in de krochten van onze Nederlandse cultuur en van onze politieke leiders huist. Een geweten dat fluistert dat we moeten omzien naar rechtelozen. Omdat je een goede samenleving niet kunt vestigen op harteloosheid en ogen sluiten voor onrecht. Zoals het rammelen aan de deur van de onrechtvaardige rechter door de arme weduwe uit Lucas 18: “Doe ons recht”. Het is als in een wedstrijd touwtrekken. Je komt niet snel vooruit, vaak sta je stil of je gaat zelfs achteruit. Maar je weet wel dat je aan het goede eind van het touw trekt.

Ik schrijf dit in januari. Op de dag dat de eerste vaccins tegen corona worden gegeven. Euforie. Tegelijk verliest een liegende president weer een rechtszaak. Nog meer euforie. Dit weten we: De zachte krachten zullen zeker winnen.

In het kader van de verkiezingen wordt er tussen 1 en 17 maart een loop en wake evenement georganiseerd. Vanuit de hoeken van ons land lopen mensen naar Den Haag om mensen te informeren over en op te roepen voor een meer humaan asielbeleid te kiezen. “Doe hen recht”. Ook vanuit Zeist wordt daaraan meegedaan en u kunt ook meedoen. Zie hiervoor https://migreat.org/lopendvuur en www.Wakezeist.nl