1 april 2015
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
De Weeshuislaan heeft zich in de verdrukking en de stedelijke schaduw van Belcour ontwikkeld tot een straat waar de waan van de dag geen grip op gekregen heeft. Vanaf de Slotlaan tot aan de Markt is het een aaneenschakeling van bomen, bedrijvigheid, zijstraten en één groot gat: het Stinkens-terrein. Helaas komt er op het Stinkens-terrein geen imposante woontoren maar een miezerig dertien-in-een dozijn appartementenblok. Zo gaat Zeist de strijd tot behoud van het centrum bij voorbaat al verliezen.
De keurige, egoïstische huisje-boompje-beestje burger gaat het wéér winnen van voorzieningen, leefbaarheid, wonen en werken en culturele explosies en excessen in een vitaal centrum vol contrasten.
Gelukkig is de Weeshuislaan nu nog een straat waar iets gebeurt en die leeft – exotische restaurants en afhaalrestaurants, mode, het Leger des Heils, woonwinkels, terrassen en fotostudio’s waar je de perfecte pasfoto voor een officieel document kunt laten maken.
In een pasfoto automaat In de oude publiekshal van de gemeente Zeist aan de Slotlaan was ik ooit erg lang bezig met het maken van een pasfoto voor mijn rijbewijs - een rijbewijs is een zogeheten ‘Officieel document’ en moet daarom aan strikte eisen voldoen.
Gedurende mijn aanwezigheid in de cabine werd ik regelmatig tot wanhoop gedreven omdat ik de schijnbaar eenvoudige instructies domweg niet begreep. Mijn overzichtelijke wereld waarin links links was, rechts rechts en de dynamiek van symmetrie flinterdun omheen gespannen, was ineens totaal ondersteboven. Waar moest ik naar kijken om mijzelf terug te vinden? Door de strikte eisen kwam ik als in een achtbaan in alle hoeken van de cabine terecht en raakte het meest elementaire – namelijk mijzelf – in een mum van tijd kwijt.
Tot mijn grote verbazing kwam ik erachter dat ik toch nog over een greintje overlevingsdrang beschikte en zo in staat was om alsnog het resultaat te bekijken en dat was ronduit teleurstellend.
Mijn eerste reactie was toen ik de foto uit de droogruimte haalde: “Dit is de pasfoto van een Oekraïnse tractorbestuurder!”
Bij de balie keek de mevrouw nogal bedenkelijk toen ze de foto onder ogen kreeg. Ze herkende wel iets maar daar hield het dan ook wel mee op. Voor alle zekerheid vroeg ze: “En dit is dus uw meest recente foto?” “Ja, die heb ik daarnet in de automaat gemaakt,” en ik wees met de duim naar achter mij. “Goed, ik heb dit nog nooit eerder meegemaakt, maar ik zal een aantekening in het dossier maken zodat wij, zowel u als ik, hier geen problemen mee krijgen.”
Na een avond bodemloos doorzakken keek ik de volgende morgen in de spiegel en moest toen concluderen dat de foto op mijn rijbewijs nog steeds geen enkele overeenkomst vertoonde met die persoon in de spiegel! Wie was toch die persoon in de pasfoto automaat?
Toen ik voor de verlenging van mijn paspoort een pasfoto nodig had ben ik, om elk misverstand te voorkomen, naar een fotostudio op de Weeshuislaan gegaan. Na binnenkomst hoefde ik alleen maar op een krukje te gaan zitten en naar het vogeltje te kijken. De combinatie van fotografische en psychologische kwaliteiten van de fotografe waren voldoende mij door het traject heen te loodsen en mijzelf in de pasfoto terug te vinden.