1 december 2015
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Mijn leven speelt zich af, behalve binnen een ruimte met vier muren in een groot flatgebouw, in een biotoop van hooguit één vierkante kilometer. Het gebied strekt zich uit van de randen van de beroemde Zeister bossen aan de Prinses Margrietlaan tot aan de Arnhemsebovenweg met hoofdkantoren van multinationals en hospices die intensieve palliatieve zorg bieden. Aan de andere kant van het gebied is het winkelcentrum Hoog Kanje voor de dagelijkse boodschappen.
Via internet ben ik altijd onmiddellijk op de hoogte van alles wat er zich in de grote wereld afspeelt; aanslagen, executies en rampen komen zo vaak voorbij dat er van een zekere gewenning sprake is. Daarentegen is de directe wereld om mij heen op veel onderdelen een plek waar ik voor het eerst kom en een onschuldige gebeurtenis kan daardoor een wereldschokkend effect op mij hebben. Ik merk dat de hele dag naar een computerscherm turen toch een beetje een zombie van mij maakt.
Daarom is de dagelijkse wandeling naar het winkelcentrum voor de boodschappen het hoogtepunt van mijn dag en krijgt die ook nog een therapeutische dimensie; ik ben een hond - die zichzelf uitlaat - geworden.
Op de Sophialaan loop ik achter een moeder met haar zoontje, dat ze net uit school gehaald heeft, als ze tegen hem zegt: “Mama heeft nieuwe, hele goeie medicijnen gekregen maar gaat er wel raar van doen.” Hij vraagt terwijl hij met een voetbalbeweging in de lucht schopt: “Wat dan?” Ze zegt: “Ik denk dat ik maar vroeg naar bed ga!” En dan sluit ik mijn oren want ik wil niet weten hoe het afloopt.
In de souterrains van het appartementengebouw aan de Sophialaan bevinden zich onder andere de sympathieke praktijken van psychotherapeuten - dan staat er weer een cliënt opgelucht buiten en zoekt zijn auto.
Jaren geleden logeerde ik met mijn dochter in een hotel in het moderne Malmö in Zweden. Omdat lokale telefoonboeken je toen meer over de stad konden vertellen dan de Bijbel op het nachtkastje ging ik het telefoonboek met tientallen bladzijden aan adressen van ‘psykoterapeuter’ lezen. In de restaurants ging het er net zo aan toe als in de telefoonboeken; ik zag de ene na de andere onbekrompen en liberale situatie uit het moderne Scandinavische leven voorbijkomen en voelde mij thuis.
Het zijn niet alleen inwoners van mijn eigen buurt die ik tijdens de wandeling naar het winkelcentrum tegenkom, want gedurende lunchtijd en op de eerste maandag van de maand als om twaalf uur de sirenes loeien zijn het de kantoorbedienden die het straatbeeld bepalen. Soms zwijgend en dan weer druk pratend lopen ze richting het winkelcentrum of komen er vandaan; met deze groep kan ik mij heel sterk identificeren. Niet alleen vanwege hun uiterlijk dat zich door buitengewone alledaagsheid onderscheidt maar vooral door de flarden van hun gesprekken die mij zo bekend in de oren klinken: ik was een fundamentalistische kantoorbediende!
Onderdeel van de dagelijkse boodschappen zijn niet alleen de glascontainers; ook de papier- en plasticcontainers op de Prinses Marijkelaan zitten in het programma. Maar het geluid van brekend glas op de bodem van de container klinkt toch het hardst en is net zo’n vertrouwd geluid als de kerkklokken op zondagmorgen in een willekeurige Nederlandse provinciestad.
De saaiheid en routine van het dagelijkse leven kan verslavend zijn.