Risico

4 september 2021
tekst en foto: Erwin Hagen

“Kijk je wel goed uit?”

Geen zinnetje kon mij beter negatief op scherp zetten - ‘triggeren’, heet dat in psychologentaal - dan deze vijf woorden. Lang geleden regelmatig uitgesproken door mijn moeder, als ik als puber de deur uit ging.
Mijn eerste reacties op deze vraag waren keurig: “Ja, hoor.” Maar al rap werd dat een geïrriteerd: “Nee, ik ga er een zooitje van maken. Doei!”. En probeerde ik zo snel mogelijk weg te raken uit het blikveld van mijn bewaakster.

De zomer van 2021 is inmiddels voorbij.

We zijn in deze zomer als gezin toch nog naar het buitenland gegaan, naar Italië. Bepakt met een forse lading Corona-formulieren, vaccinatiebewijzen en PCR-testen. Het was daar heerlijk. Warme, zwoele avonden op gezellige terrasjes aan een groot, kabbelend meer. Lekker eten, goed gezelschap. Ik voelde mij zo lekker, dat ik af en toe een dikke sigaar opstak en gelukzalig paffend over het dal uitkeek vanuit ons zomers verblijf. Ik had al heel lang geen sigaar meer gerookt.
De berichten uit een fris Nederland, waar menigeen op de camping, met een dikke trui aan, het blik met instant-stamppot (met worst!) aan het opentrekken was, bevestigden ons besluit. 

Maar vooraf had ik getwijfeld. Zouden we er nu wel goed aan doen om in deze tijden iets te ondernemen in het buitenland? Zouden we, ondanks onze vaccinaties, geen besmettingsrisico’s lopen? Hoe zouden de diverse grenscontroles zijn? Welk risico zouden we lopen op een mislukte vakantie?

Na onze geslaagde trip naar Italië, ging onze puberende zoon nog een weekje naar Knokke. Met z’n zes vrienden, om daar nog meer Zeisterse scholieren te ontmoeten en feest te vieren.
Ik heb ‘m, met nog twee meerijdende vrienden, zelf weggebracht.
Mijn slapen, die week, ging moeizaam. Zeker toen zoonlief tussentijds meldde dat-ie met de fiets gevallen was. En wat hij het beste met de wond op z’n been kon doen. Een goede vriend van mij – met drie zonen – verzekerde mij dat ik blij moest zijn dat mijn zoon mij überhaupt gebeld had. Meesmuilend gaf ik mijn vriend gelijk.
Na elke nacht was ik blij dat we niet gebeld waren door de Belgische flikken. En toen zoonlief, doodmoe, maar redelijk heel, terugkwam, kon ik verzuchtten: “Goed om je weer te zien, man!”.

Het blijft een enorm risico: vakantie vieren, relaties, kinderen, het leven an sich. En dat alles in tijden van Corona. ”Van leven ga je dood”, heb ik ooit ‘ns iemand horen zeggen.
Dat klopt.

En toch ben ik blij dat ik dat ene zinnetje van vijf woorden niet heb uitgesproken toen ik mij zoon uitzwaaide op vakantie.