1 juni 2019
tekst: Anke de Jong, foto:Pixabay
Elke dag zie ik haar schuifelen. Voorovergebogen, leunend op haar rollator zet ze doelbewust haar voeten één voor één vooruit. Oud is ze niet, ze is pas 67. Soms is ze kaal en draagt ze een hoofddoekje over haar kale hoofd, soms sprieten haar vers groeiende haren onder een ondeugende pet vandaan. In haar werkzame leven was ze docent, echtgenoot en moeder en in haar gepensioneerde leven is ze inmiddels ook oma.
Met de caravan op pad, soms weken achter elkaar, deed ze samen met haar echtgenoot. Kinderen en kleinkinderen komen regelmatig langs en ze hebben een groot sociaal netwerk.
Zo kwetsbaar en breekbaar als ze er uit ziet, zo krachtig is ze als je haar spreekt. Niet zielig of ziek, maar krachtig en doelbewust. De ziekte die haar getroffen heeft, jaren geleden inmiddels, is tot nu toe goed te behandelen geweest. Af en toe moest ze weer voor behandelingen naar het ziekenhuis om de tumor in toom te houden. Zo ook nu weer.
Elke dag schuifelt ze over het voetpad, weer of geen weer. Ze wil in conditie blijven en heeft besloten dat ze zelf naar de winkel loopt om boodschappen te doen. Ook de fysiotherapeut bezoekt ze drie keer in de week zelf.
In eerste instantie schrok ik ervan hoe ze eruit zag. Die stevige en krachtige vrouw was een gebogen kwetsbaar figuur geworden. Althans, dat was het beeld dat in mijn hoofd ontstond. Het zorgde ervoor dat ik aarzelde om haar aan te spreken en te vragen hoe het met haar ging. Voor me uit schuivend, zoekend naar een juist moment.
Toch voelt dat niet goed, want het is niet de manier waarop ik met mensen om wil gaan. Spontaan een praatje, af en toe een uitnodiging voor een kop koffie en als de nood aan de man is zorgen voor elkaar. Die nood is er al een paar keer geweest, ook bij ons, en de betrokkenheid van anderen voelt dan als een warm bad.
Denkend aan dat warme bad dat ik zelf ervaren heb trek ik de stoute schoenen aan een bel bij haar aan. Als ze de deur open doet zie ik een breekbare vrouw staan maar als ik haar aankijk zie ik een paar stralende ogen. Wat leuk dat je even langskomt, ik heb net de koffie klaar, lust je een bakje?
Volgende column: De uitslag niet willen weten