Nostalgie

14 oktober 2020
tekst: Erwin Hagen; foto’s: Gemeentearchief Zeist / Figi

Onlangs werd ik door een pagina-groot artikel in De Stadspers geattendeerd op de nieuwe filmdocumentaire van Het Rozenhuis in Zeist. De documentaire gaat over de spoorlijn tussen Utrecht en Zeist die in de zeventiger jaren van de twintigste eeuw werd opgeheven. De trailer van de documentaire laat al mooie nostalgische taferelen zien van eigenlijk een nog zeer recent Zeister verleden. Das war einmal.

Toen de spoorlijn werd opgeheven was ik een jaar of zeven en woonde ik in Utrecht. Ik had destijds geen benul van het bestaan van het spoorlijntje. Wellicht ga ik nog meemaken dat er weer rails komt te liggen tussen Utrecht en Zeist, waarover de sneltram ons via de Uithof, sorry: het Utrecht Science Park, naar Utrecht zal vervoeren. Nostalgie in een modern jasje.

Afgelopen maanden bekroop mij echter een ander, droeviger, nostalgisch gevoel. Het betrof de Zeister Schouwburg. Figi. In mijn beleving een uniek bedrijf - want dat is het - waar de term Horeca bij lange na niet de lading dekt. Hotel, restaurant, (grand)cafe, bioscoop en schouwburg. En dat op, voor de gemiddelde Zeisternaar, nog geen 10 minuten fietsen. Geen parkeersores in Utrecht of Amersfoort, geen rit in een te klamme lijnbus. Een theater met een programmering op landelijk niveau binnen handbereik.

Totdat Corona de kop opstak, waardoor er eerst per voorstelling nog maar een zeer gering aantal toeschouwers naar binnen mocht en uiteindelijk de bioscoop en het theater helemaal moesten sluiten. Weinig tot geen inkomsten, met wel doorlopende kosten: je hoeft geen econoom te zijn om te beseffen dat zo’n situatie niet lang mag duren. Geen enkel bedrijf in deze sector blijft onder dat soort omstandigheden overeind.

Het zal toch niet? Dat ik over een paar jaar een nostalgische filmdocumentaire kan gaan zien over een Zeister schouwburg en bioscoop die helaas hun deuren moesten sluiten. En dat ik dan naar een Utrechtse of Amersfoortse bioscoop moet reizen om die filmdocumentaire te kunnen zien. Das war einmal.

Ik weet ook niet hoe we Figi door deze uitermate droevige periode moeten slepen. Ik sta erbij en kijk er naar. Wat ik wel weet, is dat niets doen geen optie is. Ik ben gehecht geraakt aan ‘mijn’ schouwburg in ‘mijn’ woonplaats.

Hoe zit dat eigenlijk bij u?

	Volgend artikel: Online informatiebijeenkomst over het Levenstestament
	Erwin schreef eerder: Corona fiets