6 oktober 2020
tekst en foto: Arend Postma
Zoals IFFR (International Film Festival Rotterdam) bij Rotterdam hoort en Film by the Sea Festival bij Vlissingen, zo hoort het NFF (Nederlands Film Festival) bij Utrecht.
Voor mijn vriendin en ik is het NFF al jaren het culturele hoogtepunt van het jaar. Ondanks het overvloedige rood aan lopers en NFF vlaggen is Het Gouden Kalf op het Neude toch wel het ultieme NFF gezicht. Megabioscopen als Kinepolis Jaarbeurs worden afgewisseld door oude zalen in de binnenstad met buiten geduldig wachtende bezoekers.
Om de films heen, in de melancholie van de herfst, genieten we in een café van een drankje, maar als het weer het toelaat op een terras met de herfstzon in het gezicht. Dan kijken we naar het publiek als naar een film. Soms loopt er een verdwaalde acteur of figurant tussen en dan gaat het leven van een filmster niet over rozen.
Een grote zak friet bij Manneken Pis Vredenburg, een diner bij Restaurant Boslust of Villa Orloff, het hoort allemaal bij het NFF.
’s Avonds, in de grote tent op het Neude, is Mathijs van Nieuwkerk druk met het verhoor van filmproducent Matthijs van Heijningen. Het enthousiasme van Van Nieuwkerk is DWDD. Zodoende komen ook andere deskundigen op het gebied van film, zoals Jort Kelder en Prem, aan het woord.
In de wandelgangen spreek ik nog even met Martin Bril. We hebben het over zijn column in de Volkskrant over de hel - een fascinatie die wij delen.
Aan de bar komt acteur Cees Geel naast ons staan om een biertje te bestellen. Ons gesprek met hem is enigszins surrealistisch want daarnet zagen wij hem in de film Simon nog zeer naturel door euthanasie overlijden.
Ooit, in 2006, begaf het NFF zich buiten de stad Utrecht en stortte het zich met satellietfestivals op Amersfoort, Lelystand en Zeist. Dat was toen reden voor ons om in Zeist te blijven. In Figi deden wij een NFF filmmarathon van 4 films met onder andere ‘Zwartboek’. Bij daglicht Figi binnenstappen en middernacht weer buiten staan. De bundeling van de Nederlandse films afgewisseld met diner en drank was een lange zit, maar het NFF gevoel was er wel.
Door corona is niets meer wat het lijkt en dat geldt ook voor het NFF. Dat is zo hybride gemaakt dat er sprake is van een zekere ongrijpbaarheid. Behalve drive-inbioscopen en een online festival vanuit de luie stoel zijn er acht unieke NFF Festivalpremières. Die worden vertoond in 97 bioscopen verspreid over heel Nederland: van Bergen op Zoom tot Groningen en van Vlaardingen tot Leeuwarden.
Dus ook in Zeist en daarom fietsen we dinsdag 29 september eerst naar eetcafé Pandarve om lekker te eten en te genieten van Duvel Moortgat. Bier dat bij uitstek geschikt is voor een aangename herfst en een goede start van ons NFF. ‘Marionette’, een psychologische thriller die in Schotland speelt, is onze eerste film en draait in zaal 4 van Figi. Met 5 bezoekers oogt de zaal niet echt uitverkocht. Op donderdag speelt in zaal 3 onze tweede film: ‘La última primavera’, wat ‘De laatste lente’ betekent. Die gaat over een sloppenwijk aan de rand van Madrid waar bewoners moeten verhuizen omdat hun zelfgebouwde huizen gesloopt gaan worden. Met 7 bezoekers zijn dat toch 2 meer dan dinsdag.
Zonder het NFF rood en zonder een glimp van het gouden kalf op het Neude ontbreekt er wel een stukje NFF beleving in Zeist.
 |
Volgende column: Corona fiets |