Moe maar voldaan

1 januari 2020
tekst: Anke de Jong; foto: Pixabay

Elke dag loopt hij zijn rondje door de buurt. Hij is een tachtiger, nog goed ter been, maar wel alleen. Zijn vrouw was 5 jaar geleden gestorven en sindsdien voelt het grote huis waarin hij woont in het Lyceumkwartier zo stil en zonder ziel.

Hij mist nog steeds het dagelijkse geklets van zijn vrouw, het soms stilzwijgende samenzijn, de ochtendroutine, ieder met zijn koffie, puzzel of het krantje.

Om toch wat onder de mensen te zijn gaat hij nu elke dag een rondje lopen naar het centrum waar hij vlakbij woont. Vaak doet hij even boodschappen en haalt de krant.

Toen zijn vrouw nog leefde was het hem nooit zo opgevallen, maar nu hij alleen is merkt hij het wel. Niemand groet hem bij het passeren, het is alsof iedereen met zijn eigen gedachten bezig is, op weg naar school of werk en niemand hem opmerkt. Toen hij nog samen was met zijn vrouw had hij er ook niet zo’n behoefte aan, hij had zijn vrouw als gesprekspartner. Maar nu hij alleen is en minder aanspraak heeft, is het anders en voelt hij zich soms eenzaam. De wereld draait door maar die van hem lijkt steeds meer stil te staan.

Hij had wel eens overwogen om te verhuizen naar een seniorencomplex maar dat trekt hem toch niet. Zijn vriend heeft het wel eens gekscherend het voorportaal van magere Hein genoemd. Hij is er nog niet aan toe vindt hij zelf.

In zijn eigen buurtje wonen nu veel gezinnen met kinderen en hij geniet van de spelende kinderen op de stoep voor zijn huis. Het geeft hem het gevoel nog midden onder de mensen te staan en brengt herinneringen terug aan zijn eigen jeugd.

Afgelopen zomer kwam er een uitnodiging in de bus voor de jaarlijkse buurt barbecue. Zijn vrouw hield er niet zo van en deed niet graag mee, zij vond het al snel te druk en was niet zo van het sociale gebeuren.

Maar hij was dit jaar gegaan en had genoten van de gesprekken, had zijn nieuwe overburen leren kennen en was in gesprek gegaan met de nieuwe buren die sinds een half jaar naast hem woonden. Het was gezellig geweest en hij was lang gebleven.

En sinds die tijd loopt hij zomaar zijn dagelijkse rondje niet meer alleen. Elke dag haalt hij Barry op, de hond van de overburen, en neemt hem mee uit naar het bos in de buurt. En als zijn baasjes uit hun werk komen ligt Barry prinsheerlijk aan zijn voeten, moe maar voldaan en niet van plan om mee te gaan.

Volgende column: Onze jongens