1 februari 2009
tekst: Arend Postma, foto: Steven Spaargaren
De Steynlaan ondergaat een behoorlijke gedaanteverwisseling als de nacht er valt. Weg zijn de opgewonden kinderstemmen die uit de kinderdagverblijven klinken. Weg de rijbaanbrede scholierengroepen op de fiets. Weg de op straat lunchende kantoorbedienden. Weg het vrachtverkeer.
Als de avond valt, bepalen ineens de fel verlichte etalages van pizza-, gyros-, en andere afhaalrestaurants het straatbeeld. Bezorgscooters worden geparkeerd. In één keer is er enorm veel activiteit. Gehelmde koeriers gooien de warmhoudkisten van hun scooter open en lopen de zaak binnen om de bestellingen op te halen. Duisternis en anonimiteit doen vermoeden dat hier sprake is van illegale praktijken. Niets is hier echter minder waar. Vanwege het karakter kan deze economische activiteit zich enkel in de avond afspelen.
Temperatuur is de nummer één prioriteit in de wereld van maaltijdkoeriers. Bonussen zullen hun deel zijn. De temperatuur gerelateerde beloning is terug te vinden in de vaardigheid waarmee zij zich in het verkeer voortbewegen. Is de helm eenmaal opgezet dan lijken angst, toekomst en een thuis niet meer te bestaan. Alleen de temperatuur telt.
Het koeriersleven is gebaseerd op puurheid. Het is jongleren op twee wielen, ontdaan van alle geboden en verboden en gebaseerd op het recht van de snelste. Een leger helden dat in duisternis en weer en wind zijn verantwoordelijkheden neemt. Stuntend en waaghalzend spelen zij met hun leven om zich aan onbekende voordeuren te laten vernederen of hartelijk verwelkomd te worden. Onverstoorbare chauffeurs die er niet voor terugdeinzen hun helm af te zetten als ze de bestelling afleveren. Waar je kunt pinnen en contant betalen. Hoe vaak zijn zij niet het slachtoffer van grappen van zich vervelende studenten? En menig koerier die als slachtoffer, dader of als figurant in een soap of detective een rol speelt. Als werkbijen rijden ze af en aan tot de laatste bestelling in perfecte staat afgeleverd is. Dan gaat tevens het licht uit.