Leuke mensen

1 maart 2019
tekst en foto’s: Erwin Hagen

Sinds een jaar kom ik vrijwel dagelijks in het Panbos bij Bosch en Duin. ’s Ochtends en in de middag onze hond uitlaten. Inmiddels heb ik in alle jaargetijden het bos zich zien aanpassen. Van weelderig groen in de lente naar droog en dor in de hete zomer. Nat en kaal in de herfst en zelfs af en toe wit besneeuwd in de vroege winter. Nu begint de lente zich al weer op te dringen, merk ik helaas ook aan mijn toenemende hooikoorts.

Soms lopen de hond en ik ’s ochtends vroeg nog in het donker of vroege schemering en komen we letterlijk geen hond tegen. Als ik wat later in de ochtend ben, en zeker in de middag, komen we andere hondenbezitters tegen. We zijn elkaar en onze honden gaan herkennen. Altijd is er wel even een praatje met elkaar. Meestal beginnend over de honden, maar naarmate we elkaar vaker tegenkomen, ook over andere zaken. Voorzichtig aftastend wat iemand voor werk doet en of iemand toevallig ook in Zeist woont?

Eigenlijk altijd leuke ontmoetingen. Met de buschauffeur uit Utrecht, bijvoorbeeld. Die vier stevige honden, zowel qua omvang als qua karakter, zich uit een te klein autootje laat persen. Een man die forse tegenslagen in het leven heeft moeten verwerken, zo bleek uit de diverse gesprekjes die wij - voor ons uitkijkend over het zand en het bos - met elkaar voerden. In de volle drukte van het leven, met jonge kinderen, werd hij ruim tien jaar geleden weduwnaar. Hij heeft een soort zen-achtige controle over de honden, merk ik. Hij laat ze vrij spelen als waren het jonge poedels, maar grijpt regelmatig als een echte roedelleider in als hun ras-dominantie opspeelt. Diezelfde controle heeft hij blijkbaar ook over zijn leven, met inmiddels opgroeiende pubers. Hij werkt nu nog een dag op de bus, maar zou graag weer meer willen gaan rijden. Mooi werk, vind hij. De omstandigheden bieden hem echter nog onvoldoende geruststelling om dat te gaan doen. Leuke honden, aardige man. Ik heb geen idee hoe hij heet.

Of de twee dames-op-leeftijd. Trouwe vriendinnen, schat ik in. Ze ontmoeten elkaar ’s ochtend vroeg op de parkeerplaats en gaan met hun honden het bos in. Een van hun honden is inmiddels in het afgelopen jaar door ouderdom afgevallen. En een van de dames is in de loop van het jaar met krukken gaan lopen. Telkens als ik ze tegenkom straalt hun glimlach mij tegemoet. Ze zitten zichtbaar vol humor en levensvreugde, ondanks het vorderen der jaren en bijbehorende ongemakken. Mooie vrouwen. Geen idee wie ze zijn.

Soms komen de hond en ik ook onbekenden tegen. Zo was er op een dag een mevrouw met twee honden. We raakten, kijkend naar onze spelende honden, in gesprek. Ze vroeg mij of ik verstand had van honden? Weliswaar is onze huidige hond de derde op rij en hebben we dus enige ervaring opgebouwd, maar verstand van honden, nee dat heb ik niet.  
Ze vertelt: haar hond komt uit Georgië. Met een inmiddels ex-partner maakte mevrouw een reis naar dat land voor een specifieke medische behandeling voor hem. Bij een tankstation zagen ze een hond. Mank. In een ingeving namen ze de hond mee naar een dierenarts. En later lieten ze de hond naar Nederland overvliegen. De andere hond die ze bij zich heeft is een ‘oppashond’. Aha, dacht ik, een “leenhond”. Mevrouw zit zelf in een scootmobiel. En dat gaat prima met twee honden, begint ze te vertellen. Vroeger had ze een kat. En dus nu een hond. Ze vindt het heerlijk. Contact met mensen. Contact leggen vond ze vroeger lastig. Ze is namelijk een beetje bang voor mensen.
Vanmorgen was ze in de regen, en nu schijnt de zon alweer. Daar heeft ze medicijnen voor, maar ze merkt dat het leuk is om met mensen te praten over hun hond en daarna over andere dingen. Volgens haar zijn mensen met honden altijd leuke mensen. Mensen die contact met je maken.

Mijn dag kan vaak na zo’n wandeling in het Panbos niet meer stuk.

Volgende column: Internet in het straatbeeld