1 juli 2019
tekst en foto: Erwin Hagen
Onlangs ging ik met mijn dochter van 10 - “bijna 11”, roept zij al enige tijd hoopvol - naar Utrecht. Mijn eega had namelijk bedacht dat het tijd was voor vader en dochter om weer ‘ns de grote stad verderop te bezoeken. Bovendien, gaf ze aan, zij had andere dingen te doen en er waren meerdere festivals in de grote stad, waar vader en dochter zich zeker zouden kunnen vermaken.
Altijd leuk, dacht ik. Utrecht ligt op een steenworp van Zeist en is zowel van mij als onze kinderen de geboortestad. Ik merk dat met het groeien der jaren mijn roots een belangrijker aspect gaan worden in mijn leven. En… een festivalletje of feestje, daar ben ik altijd wel voor te porren.
Dochter en ik dus vrolijk op pad. We parkeerden onze auto min of meer bij toeval in de buurt van het ‘Trek-festival’ in het Griftpark in Utrecht. Nieuwsgierig benaderden we het terrein. We mochten gratis naar binnen, na eerst via een toegangslaantje een aantal gespierde beveiligers te hebben moeten passeren. Het festivalterrein was overvol met overwegend hippe, blanke en - op het oog - well to do stelletjes die zich, al dan niet met nog hippere kinderen, uitermate goed vermaakten met wijn, bier, dure hapjes en…. verder niets. Er speelde wel een bandje met drums, contrabas en een zangeres op westernlaarsen en in bloemetjesjurk, maar daar werd gezellig doorheen gekletst. Het ging dus blijkbaar vooral om het erbij zijn. Het festivalterrein stond propvol met toffe foodtrucks, wine-en cocktailbars, innovatieve stroopwafelshops en spannende pancake- toko’s.
Na een drankje genomen te hebben vluchtten dochter en ik snel weer weg uit deze compound van moderne, blanke, geslaagde mensen. De voor een paar euro’s verplicht aangeschafte plastic glazen mochten we houden…
Enigszins aangeslagen trokken we vervolgens naar het centrum van Utrecht. Daar zou een
Jazz-festival zijn. En inderdaad: op het podium op het Janskerkhof stonden muzikanten het beste uit henzelf te halen om mooie, opzwepende muziek te maken. Het publiek stond echter voornamelijk met de rug naar het podium. Biertje, wijntje, en stevig in gesprek met de mensen om hen heen. Het was eigenlijk jammer dat de muzikanten zo irritant door hun aangename gesprekken heen toeterden en drumden.
Verdwaasd keek ik mijn dochter aan. In al haar wijsheid zei ze: “Kom pap,we gaan weer en jij tracteert mij op een ijsje”. Bijna 11, en al zoveel slimmer dan ik ooit zal kunnen worden.
In Zeist hebben we ook zo onze festivals: het inmiddels internationaal gewaardeerde Zeister Liedfestival en de Zeister Muziekdagen. De inmiddels traditionele Asthon Brothers bij het Slot. En de komende zomer optredens van gerenommeerde artiesten als Wende, Typhoon, Reinbert de Leeuw, Dany Vera in de Slottuin als mooi resultaat van samenwerking tussen de Peppel in Zeist en Tivoli Utrecht.
Maar kunnen we dan wel één ding op z’n Utregs afspreken: ‘Kop dich als iemand op het podium z’n best staat te doen!’. Luisteren, kijken, genieten en waarderen.
Mooie zomer!
Volgende column: Wereldwijf