1 mei 2017
tekst: Ruud Vermaase, foto: Pixabay
Ze heeft wel wat… deze visvrouw… Of hoe noem je zo iemand? Dat is trouwens wel vaker, realiseer ik mij. Vrouwen die in een viskar staan die hebben wat. In Den Haag en Rotterdam weet ik er een. En laatst ook die twee meisjes die samen in een kar stonden toen ik in Twente een midweekje doorbracht. Ik hoor de kibbeling in het vet gaan, dus heb nog wat tijd om een gesprekje aan te knopen. Achter mij voel ik wat onrustige opdringerigheid, de tijden dat mensen voor de gezelligheid bij een viskar staan, liggen ver achter ons blijkbaar. Je gaat toch voor de anekdote hier aan de straat vis kopen, anders kun je net zo goed naar een winkel.
“Saus?” Haar recht in de ogen kijkend, sla ik de saus op mijn allervriendelijkst af. Ik smeer altijd simpele mayonaise op een wit zacht broodje bij mijn kibbeling. ”Meenemen?” Ik laat mij niet ontmoedigen door haar éénwoorden conversatie.
“Kan ik bij je pinnen?”, vraag ik op alle zakken van mijn jas slaand alsof mij nu ineens te binnen schiet of ik mijn portemonnee wel bij me heb. Ze is niet geërgerd. Wijst niet zuchtend op het briefje wat overduidelijk tegen de vitrine is geplakt. Domme man. Natuurlijk kan dat en vertelt enthousiast dat je zelfs contactloos bij haar kan betalen. Dat is zo klantvriendelijk!
Sinds kort heb ik zo’n pasje en ben verheugd dat ik na een keer blunderen inmiddels precies weet hoe het werkt. En het is handig. Geen geklooi met je bril op en af om je pincode in te toetsen en het bedrag te checken op het kleine schermpje. Met een backhand achtige beweging tik ik mijn pasje tegen het pinapparaat. Exact lang genoeg, te lang staat namelijk klungelig. En niet het beeldschermpje checken! Als je het schermpje in je ooghoeken ziet verspringen is dat okee. Een man van de moderne tijd. Zo soepel. Zo vlot ook.
“Is het voor jou ook handig, dat contactloze betalen?”
Het blijft secondelang stil. Het lijkt of ze schrikt. Ben ik te vrijpostig? Dubbelzinnig? Had ik niet mogen tutoyeren? Ze kijkt naar de man naast haar in de kar die tot nu tot alleen maar zijn rug liet zien terwijl hij deskundig aan het frituren is. Ai! Relatieproblemen? Die zijn zoals bekend altijd ingewikkeld in de visserij. Mooie mensen weliswaar, muzikaal ook, maar die relaties liggen vaak lastig als ik de human interest pagina’s moet geloven. Ik heb wat verkeerds gezegd, vrees ik, maar wat dan?
“Voor óns is het ook handig hoor”, vervolgt ze toch nog ineens het gesprek. Ze lacht mij professioneel toe en geeft mij mijn papieren zak walmende kibbeling.
“Vooral oude mensen hebben nu minder moeite”.