21 mei 2020
tekst en foto: Hagen Coerts
Die watervlooien zijn zich totaal niet bewust van de PostNL reis naar Zomerkwartier (achter de Schaerweijdelaan), waar ik sinds een jaar woon en mijn groene kant aan het ontwikkelen ben. Traumatisch lijkt me zo’n trip, maar daar lijken zij geen last van te hebben: volkomen Zen ploegen ze, ondertussen algen verslindend, door mijn mini-terrasvijver. Kijk: that's the spirit!
Zo ook mijn online aangekocht parelzaad, lithodora diffusa 'heavenly blue'. Miezertjes waren die 10 zielenpootjes. Edoch, ze kwamen sterk terug, de natuur heeft veerkracht, net als de Russen die, na crisis op crisis, blijven geloven in het halfvolle glas.
De Japanners, dat is different koek ...
De docu Tokidoki van zondag 17 mei (gaat 'm zien!), schetst een beeld waar je niet blij van wordt. Elkaar in de ogen kijken lijkt taboe te zijn in Japan, elkaar aanraken ook en dat was al pre-corona het geval en meer dan 1/3 van de bevolking woont alleen. Met dat laatste is natuurlijk niks mis, maar velen uit die groep kiezen er voor om überhaupt alleen door het leven te gaan, geen partner, geen kids, geen vrienden, geen praatje pot. 'Hitori-Bocchi', moederziel alleen, heet deze sterk groeiende groep.
Nog een met stip genoteerde groep: draaideur senioren. Deze meestal arme pensionado's plegen bewust een vergrijp, opdat ze dan weer een tijdje onder de pannen zijn in een gevangenis, alleen in een cel, brieven schrijvend aan zichzelf. Het lijkt wel Sciencefiction. Veroorzaakt door dat krankzinnige arbeidsethos? Of dat je ongelijk toegeven geen kracht is, maar zwakte?
Wij zijn niet zo warmbloedig gebakken als bijvoorbeeld Spanjaarden of Italianen, maar we hebben wel behoefte aan een hug, helemaal top ‘lepeltje lepeltje’, klap op de schouder, een handdruk (die komt terug in 2021, wedden?).
Kortom wij hebben 'huid-honger' en dat is een zegen en dat blijven we houden, toch?
 |
Volgende column: De verstandige samenleving |