Herfst in de Rozenstraat

26 november 2022
tekst en foto: Arend Postma

Een van mijn favoriete bezigheden is wachten.

Waar de ruimtevaart de samenleving op aarde een enkele keer een nuttige vinding oplevert, doet reizen dat voor mij in de vorm van wachten, want reizen is wachten.

In havens, liftend langs doodstille wegen, op treinstations waar één keer per dag een trein stopte en vliegvelden en busstations in ‘the middle of nowhere’ was wachten de enige mogelijkheid om verder te komen. Behalve met beide benen op de grond blijven en de werkelijkheid recht in de ogen kijken werd ook de mogelijkheid van een wonder niet geheel uitgesloten.

En wonderen bleken inderdaad nog te bestaan. In Galway, in Ierland, zag een pastoor, onderweg naar een misdienst, mij op zondagmorgen langs de weg in de regen staan en ’s avonds toen hij terugkwam stond ik daar nog steeds in de regen - in dat tijdsbestek had ik mijzelf getroost met een fles John Powers, Ierse Whiskey. Er waren twee verklaringen waarom hij stopte: geloof en compassie. In ieder geval bracht hij mij weer terug naar Galway zodat ik weer bij de B&B van de vorige nacht aan kon kloppen.

Daarom voegt wachten wel iets extra’s toe aan hoe ik naar het leven kijk. Als mijn vriendin in de winkel is, wacht ik buiten geduldig als een hond aan de lijn en draait de wereld door alsof er niets gebeurt en de tijd stilstaat. Op zo’n moment ga ik mij volledig te buiten aan mijmeren over wat ik allemaal wel en niet zie in het nu.

Vanaf de Voorheuvel, de plek waar onze fietsen staan, kijk ik de Rozenstraat in. Daar is waarschijnlijk toch iets dat mij raakt en ik maak een foto. Een foto maken van alles wat beweegt en niet beweegt heeft iets dwangmatigs, en dat zal mij uiteindelijk doen verzuipen in een stapeling van een onbeheersbare hoeveelheid vluchtige beelden in de relatieve eeuwigheid van de cloud, en toch: ‘Every picture tells a story’.

Want de foto van de Rozenstraat laat volgens mij precies de andere kant van de medaille van Zeist zien. Hier niet de beeldbepalende terreur van Slot Zeist, dat zich als een wethouder Hekking van de gemeente Juinen altijd met het hoofd in de camera draait om een zekere chic uit te stralen.

Nee, hier doet de herfst zijn uitstekende werk zoals het hoort. Niet met de kitsch van een Indian Summer in de wereldberoemde Zeister bossen. Maar met de trots van de kale boom toont het in de Rozenstraat het ongepolijste verval van de seizoenen die ook altijd weer in een nieuwe vorm terugkeren. Getuige de toren van de St. Josephkerk die als een tijdloos baken, als nooit weggeweest, een vorm van onsterfelijkheid markeert. De symmetrie aan zonnepanelen steekt schril af tegen een eeuwenoud stukje Zeist, maar is daarmee wel onderdeel van de toekomst van de Rozenstraat.

Maar ja, wat vertelt een foto uiteindelijk? Met de tegeltjeswijsheid dat een glas halfvol of halfleeg is ervaar ik de ondraaglijkheid van het bestaan.