Kinderen op Boa Vista

1 maart  2020
tekst: Steven Spaargaren, foto’s: Adriana Oliehoek

In februari ben ik op vakantie op het eiland Boa Vista van het land Kaapverdië vlakbij Senegal. Ik ben er met mijn dochter en haar verloofde en zijn moeder. We hebben een heerlijke tijd in een mooi appartement op de vierde verdieping met uitzicht op zee in Sal-Rei.
Een van de activiteiten waaraan we deelnemen is de Barraca Tour. Een educatieve tour die je naar de  armste buurt van Boa Vista brengt aldus de flyer die we op het vliegveld uitgereikt krijgen. We worden geconfronteerd met het verschil in rijkdom en armoede in deze wereld. Wat zijn de gevolgen? Hoe zit het met de kinderen op het eiland?

We worden vervoerd per taxi naar het adres van de organisatie SolaCyber. Dat blijkt vlakbij ons appartement te liggen. Het wordt geleid door een Nederlands echtpaar Lars de Bie en zijn vrouw Nathalie en twee kinderen. Het echtpaar wil een concrete bijdrage leveren aan de armoede in de wereld. Gelet op het opkomend toerisme geven ze Engelse les en computerlessen aan de plaatselijke bevolking. Ze organiseren allerlei activiteiten voor de kinderen, dieren en volwassenen. Ook delen ze medicijnen, eten, kleding enz. uit.

We gaan te voet op weg naar de armste buurt van Boa Vista. Als we een plein oversteken, komen we aan in de nabij gelegen buurt. Wat opvalt is de levendigheid in de buurt. De mensen zijn heel aardig en begroeten ons hartelijk. Ik zie mannen op straat werken zoals een ambachtelijke schoenmaker en een kapper. Mensen lijken gelukkig in deze omgeving. Opvallend is dat de mensen de voorkeur geven aan de huizen dichtbij elkaar. Ze willen niet in de huizen een eindje verderop wonen. Deze zijn speciaal voor hen gebouwd door de regering en staan nu dus leeg.

We stoppen bij een pand en gaan naar binnen. Allerlei kinderen zitten op stoeltjes. We zijn hier in de enige kinderopvang van de arme wijk. Er proberen kinderen in bedjes te slapen: op een matras liggen wel zes kinderen. Ik beland in een grote stoel: een kind komt op mijn schoot zitten. Ik speel een spelletje en er verschijnt een lach op het gezicht van het jongentje. Spelletjes zijn universeel en helpen om contact te maken. De kinderen genieten van de aandacht.

De kinderopvang wordt geleid door een vrouw met twee assistenten. Zij werkt van 5.30 uur ‘morgens tot 0.30 uur ’s nachts. En dat zeven dagen per week! Het begrip weekend kennen ze hier niet. De capaciteit van de opvang is maximaal 60 kinderen. De meerderheid van de ouders betalen voor de opvang van hun kind. De minderheid wordt in natura betaald door de organisatie SolaCyber.

Een hoogtepunt zijn de cadeautjes die de kinderen met Kerstmis krijgen van de organisatie zoals rugzakjes, speelgoed enz.: het afgelopen jaar 1.700 in totaal. Een concrete manier van hulp verlenen.
Er wordt gewerkt aan een verdieping bovenop. Daar komt een aparte slaapkamer en badkamer. Dat lijkt me wel nodig gelet op de kleine ruimte die er nu voor de kinderopvang is.
Er zal ook iets aan de werktijden van het personeel gedaan moeten worden. Dat houdt geen mens vol!
Ik denk stiekem na hoe verwend we in Nederland zijn wat werktijden betreft.

Volgende column: Midden op de weg