26 februari 2020
tekst: Anke de Jong, foto’s: Pixabay
Radeloos was ze. En boos ook, ontzettend boos! Waar het leven haar tot 2 maanden geleden nog had toegelachen, stond nu alles volledig op zijn kop.
Twee maanden geleden was ze met vervroegd pensioen gegaan. Ze was 64 en had 45 jaar in de zorg gewerkt.
Ze vond het een mooie tijd om te stoppen en wilde haar tijd aan andere dingen besteden. Het schilderen wilde ze weer oppakken en ze was van plan zich in te schrijven bij het Kunstenhuis voor een cursus. Maar ze wilde ook veel gaan wandelen, het liefst met een groepje mensen. Ze had op Facebook al eens een oproep gedaan en er waren verschillende leuke reacties op gekomen van mensen die wel samen met haar wilden wandelen. En als ze er aan toe was wilde ze ook wel vrijwilligerswerk gaan doen, maar nu nog even niet.
Het leven lachte haar toe, tot die ene dag. Ze had een oproep gehad voor de screening op darmkanker en daar had ze gehoor aan gegeven. Na een week kreeg ze bericht dat de uitslag niet goed was en ze kwam in de medische molen terecht. Wat ze niet verwacht had, was dat de uitslag veel slechter was dan gedacht. Zo slecht zelfs dat de boodschap was dat ze niet meer beter zou worden en behandeling alleen levensverlengend zou zijn. De prognose was dat ze eerder in maanden en weken moest denken dan in jaren.
En nu zat ze radeloos en boos in haar stoel voor het raam. Radeloos omdat ze eerder zou sterven dan haar moeder waar ze dagelijks voor zorgde. Hoe moest het nou verder met haar? Het hoort toch niet dat je eerder sterft dan je moeder?
En boos omdat haar lichaam haar zo ongenadig in de steek heeft gelaten. Ze had wel eens wat buikpijn gehad maar dat was ook weer weggetrokken. Dat er in haar buik zo’n groot gezwel groeide dat al zover uitgezaaid was, daar had ze niets van gemerkt. En nu was het te laat.
De tijd die ze nog had wilde ze zo goed mogelijk besteden. Met vriendinnen sprak ze af dat ze elke week samen iets zouden ondernemen. En met haar neef en nicht, de kinderen van haar broer, sprak ze af dat ze haar belevenissen in de zorg voor hen zou opschrijven. Een verhaal dat de moeite waard was om verteld te worden.
Met haar moeder, waar ze elke dag kwam, haalde ze herinneringen op en ging ze, zo lang als mogelijk was elke dag eten.
Ze was vast van plan zich niet te laten kisten door deze uitslag, zei ze een keer tegen mij. We konden samen lachen om de woordgrap, maar dat het haar menens was om de tijd zo goed mogelijk te besteden was me wel duidelijk.
Ze heeft het nog 4 maanden uitgehouden, de dood kwam onverwachts snel. Tot op het laatst wilde ze in contact blijven met iedereen, ook toen ze zelf niet meer kon lopen en hele dagen op bed lag. Via telefoon en social media hield ze contact met vrienden en familie en alleen de mensen die haar het meest na stonden kwamen op bezoek.
Tot het laatst bleef ze zichzelf ook verzorgen. Ze staan op mijn netvlies gegrift, de knalrode lippen, zo mooi afstekend bij haar korte grijze haren.
Na de uitvaart kreeg iedereen die ze gekend had een zelfgeschreven kaart van haar thuisgestuurd met een persoonlijke boodschap. Ze had de kaarten al voor haar overlijden geschreven en na haar dood laten opsturen.
Bedankt dat ik je heb leren kennen, stond er op de achterkant van de kaart. Voorop een foto van een trotse krachtige vrouw met knalrode lippen.
Bedankt dat ik jóu heb leren kennen, fluister ik zachtjes.
 |
Volgende bijdrge: Internationale Vrouwendag met een knipoog |
