1 maart 2016
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Het begon met een virtuele wandeling door een artist’s impression. Eerst in de Nieuwsbode overweldigd worden door advertenties van koophuizen getekend in de Zeister bossen, daarna bladeren in een brochure bij de makelaar en als laatste de nieuwe buurten en bossen in Kerckerbosch bestuderen op de site van Kerckebosch in beweging.
Om het project te laten slagen is er groots op geluk en optimisme ingezet. Een tafereel van een jong gezin dat op een zonnige dag vanuit hun huis de vitale natuur in wandelt want het gaat over ‘Life in the woods’ van Zeist. Dat betekent dat als je de deur van je huis uitstapt je onmiddellijk door konijnen en herten belaagd wordt en dat er bij het ontbijt op het terras een eekhoorn aanschuift.
De tekenaar heeft hier zijn best gedaan want het geluk straalt er vanaf; de vader en moeder kijken tevreden glimlachend toe hoe hun twee kinderen met de hond ravotten met op de achtergrond bossen en een nieuwsgierig konijn. Ze knijpen in elkanders arm om zeker te weten dat het waar is wat zich hier voor hun ogen afspeelt: hun twee blijde gezonde kinderen – een jongen en een meisje – zijn gelukkig en de hond doet gewoon mee. Mijn eerste reactie toen ik de advertentie zag was: ‘dus zo ziet geluk eruit!’
Het is daarom intrigerend te ervaren hoe een tekentafel moment werkelijkheid wordt. Want tot nu toe bestond ‘Life in the woods’ voor mij alleen maar uit fantastische vergezichten en beloftes uit brochures, advertenties en websites.
Vandaag, op deze grijze zondagmiddag, stap ik vanuit de artist’s impresssion in de werkelijkheid die daaruit ontstaan is; we gaan wandelen in het ‘nieuwe’ Kerckebosch.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat, hoewel ik er vlakbij woon, vanaf het moment dat de eerste boom omgehaald werd en de eerste steen gelegd, ik geen stap meer in het gebied gezet heb. Ik heb alleen maar kettingzagen gehoord en heel veel vrachtverkeer gezien!
Het ‘nieuwe’ Kerckebosch met ‘Life in the woods’ is opgedeeld in een 6-tal ‘buurten’, zoals ze op de site genoemd worden. Elke buurt bestaat uit een aantal straten met rijtjeshuizen, twee-onder-een-kapwoningen, vrijstaande villa’s en een aantal appartementengebouwen. Toen wij daar zo rondliepen kreeg ik het gevoel in de eerste straat van Dronten in Oostelijk Flevoland te wandelen. Die bestond toen uit in aanbouw zijnde huizen en er stonden nergens auto’s. In mijn herinnering was wat ik toen zag zwart-wit als een foto.
In de eerste buurt waren twee Gamma of Praxis mannen druk bezig met een kettingzaag. Het gejank van de zaag verlamde de hele buurt maar dat hoort bij wonen in het bos en is dan net zo gewoon als een ree met bruine ogen die vanuit de tuin mee televisiekijkt. In het kader van de Arbowet droegen de mannen oorbeschermers en zo hadden zij in ieder geval geen last van het lawaai.
Toen wij naar de volgende buurt wandelden werden wij bijna omver gereden door een BMW uit het hogere segment. Die had ongetwijfeld foto’s van de voortgang van hun onder architectuur te bouwen vrijstaande woning gemaakt.
En zo kwamen wij in een buurt die ooit de Irenelaan was en waar toen alleen maar flatgebouwen stonden. Nu bestaat het gebied uit door hekken afgebakende kavels en kwam bij mij de pionier in het wilde westen van Amerika naar boven – ik had behoefte er een eenzame vlag te planten.
Toen wij terug liepen kwamen we door de Prinses Arianelaan - een voor mij totaal onbekende straat in een voor mij volkomen nieuwe omgeving – maar wel onze nieuwe buren.