3 juli 2020
tekst en foto: Renee van Tiel
Voor de versoepeling van de maatregelen was ik voor mijn dagelijkse portie beweging aangewezen op wandelingen in de mooie, bosrijke omgeving van Zeist. En af en toe een bootcamplesje vanaf youtube. Maar, eerlijk is eerlijk, ik pak makkelijker de wandelschoenen dan dat ik de fitnessmat uitrol om met Larz of Denniz te planken in de woonkamer. En ik als dan toch eerlijk ben, ik weet niet of ik per 1 juli alweer naar de sportschool zal gaan of dat ik nog even afwacht wat de gevolgen van het weer massaal zweten en hijgen in gesloten ruimtes voor gevolgen heeft op de corona-cijfers.
De paden op, de lanen in is en blijft dus voorlopig het devies. In deze omgeving kun je daar veel vreugde uit putten. Op voormalig landgoed Wallenburg is alleen nog een waterput overgebleven. Een eindje verderop kom ik langs de Kozakkenput. In mijn fantasie zo genoemd omdat er vast een slag heeft plaatsgevonden waarbij vele Kozakken het leven hebben gelaten en hier begraven zijn. Een soort Verdun van Zeist. In werkelijkheid betreft het hier een terrein waarop Napoleon 30 waterputten liet aanleggen om zijn leger en paarden niet te laten uitdrogen tijdens de legeroefeningen die ze hier in de omgeving uitvoerden. De Kozakken kwamen een aantal jaren later, die wisten zich niet te gedragen in Utrecht en werden van het Malieveld richting Zeist gedirigeerd, waar ze blijkbaar minder schade konden aanrichten.
Voorwaarts maar weer, langs de A28 waar vooral vrachtwagens gebruik maakten van het asfalt en onder de ecoducten door raasden. Tegen de schemering, ter hoogte van dat puntige kunstwerk, stuitte ik op een klont samengeschoolde jeugd - scooters en fietsen aan het eind van het fietspad. Zo goed als onbespied chillen met meer dan 3 personen en zeker dichterbij dan 1,5 meter. Het lijkt al weer bijna lang geleden dat dit op zijn minst “not-done” en eigenlijk verboden was. Ik heb zeker 1,5 afstand van hen gehouden.
Ook al opvallend stil was het bij de Schaerweijde Golfclub. De groene velden verlaten. Rustig, maar ook een beetje triest. Geen Evert-Jannen, Roelienen en Claires met de lamswollen pullovers noncha over de schouders gedrapeerd. Geen “gozer, lùl, kijk die bal nou gaan!”. Niemand die werkt aan zijn slag of put-techniek. Ook geen getik van hockeystick, geen gemep met tennisrackets. Slecht rust en weidse, groene velden.
Op enig moment wordt je Hintergarten en Tuinesië toch een beetje zat en werd het tijd de horizon te verbreden. Een stukje opgeschoven naar het Oosten vergeleken we de Zeister Bossen met de kroondomeinen. Ook mooi daar. De bomen hoger, de paden breed en koninklijk en aan de omgewoelde aarde te zien veel everzwijnen. Prachtige, uitgestrekte, maar verboden heide omdat het wild moet rusten. Tja, anders is er in het jachtseizoen natuurlijk geen klap aan, al dat vermoeide wild dat niet vooruit te branden is. Gozer, daar is geen reet aan, zeg ik je.
Ook hier passeerden we groene heuvels, keurig onderhouden, wachten tot er weer een balletje geslagen kan worden. Maar waar Zeist nog een voorbeeld aan kan nemen, is het waarschuwingsbordje! Eenmaal terug op het asfalt waren we dan ook niet verbaasd dat we voornamelijk werden gepasseerd door auto’s met een drie- hooguit vierletterig merk. Dat ze gevaarlijk waren, die golfballen, daar hebben we niets van gemerkt.
 |
Volgende bijdrage: ZilverFitness |